Ik zit in de auto met twee vriendinnen, onderweg naar een leuke eetgelegenheid. Eigenlijk zitten we met z’n vieren in de auto, want ik heb een mini geheimpje in mijn buik. Een geheimpje waar alleen ik en de papa in spe sinds drie dagen van weten. Achter ons rijden ‘de mannen’.

Opeens bedenk ik me dat deze eetgelegenheid niet met een menukaart werkt. Een maand of twee geleden hebben we gereserveerd, en toen moesten we doorgeven wat we niet lusten. Beter had ik toen kunnen doorgeven dat ik geen rauw vlees, roofvissen, rauwe kaasjes en wijn lust. Alleen had ik toen dat geheimpje nog niet in mijn buik, en daarbij was ik natuurlijk meteen door de mand gevallen. Alleen al die wijn: Waarom zou ik in vredesnaam geen wijntje drinken? Ik had toen nog geen rijbewijs en als er een gelegenheid is om een wijntje te drinken, zou ik die niet voorbij laten gaan. En de smoes van ik ben aan de antibiotica, want blaasontsteking, daar trapt natuurlijk niemand meer in. Dus ik besluit het allemaal maar op me af te laten komen.

We worden ontvangen door de gastheer, en die heeft een goede binnenkomer: Ik heb een mooie prosecco voor jullie uitgezocht als welkomstdrankje. Willen jullie allemaal?

Ja lekker! ja hoor! Graag! Ja! lijkt me heerlijk! Lekker! Weet je, doe mij maar een colaatje….

Alle vragende blikken op mij. Ik stotter met een rood hoofd iets over een zieke zoon waar ik nuchter voor wil blijven. Juist. Sigaretje dan maar? Oh eh…heb ik dat niet verteld? Ik ben gestopt!

Ah daar is de eerste gang: Rauwe tonijn. Slik. Ik kijk mijn partner in crime een keer aan en weet de tonijn nog weg te moffelen op zijn bord. Niemand gezien toch? Nee? Oké dan, next!

Carpaccio. De sfeer zit er in, er schijnt een zonnetje, wijntjes worden gedronken maar ik zit afwezig met mijn vork in de carpaccio te prikken. Ik heb het gevoel dat iedereen, zelfs de kok naar me kijkt en voel de tranen hoog zitten. Stomme hormonen ook. Dan oppert er iemand: Zal ik even naar de kok lopen om te vragen of hij alles doorbakken wil klaarmaken voor jou? Vette knipoog. En daar komen de waterlanders. Weer verbaasde blikken mijn kant op, want blijkbaar ben ik de enige die deze opmerking heeft gehoord. En de papa? Die zit trots als een pauw mee te kijken.Het werd een memorabele avond met veel gezelligheid, lekker (doorbakken) eten, veel wijn en cola, en een klein geheimpje tussen mij, de papa, vijf vrienden en de kok.

Je zou denken dat ik hierna extra voorzichtig zou zijn, om ons geheimpje nog even geheim te houden. Dat we dan zo’n T-shirt met de originele tekst “ik word een grote broer” voor onze oudste zouden bestellen. Dat was wel het plan. Maar ja…

De volgende dag is het Vaderdag. Gezellig, de hele familie bij elkaar. Kids aan het spelen, koffie met gebak op tafel en cadeautjes worden uitgedeeld. Gezellig aan het keuvelen over ditjes en datjes. Zet een paar vrouwen bij elkaar en het gaat over afvallen, zo ook nu. En op een gegeven moment hoor ik mezelf zeggen: Ja, zij is heel veel afgevallen, die moet ik echt even bellen na de zwangerschap voor een paar tips!

Weer die ogen hè? Wederom allemaal op mij.Om de aandacht van mijn verspreking af te leiden begin ik hysterisch te lachen. Ik word meewarig aangekeken en mijn hysterisch lachen gaat over in hysterisch huilen. Oma in spe begint te stotteren, bij opa in spe moet het kwartje nog vallen, tante in spe roept uit ÉCHT?! Oom in spe kijkt verbaast vanuit de deuropening mee naar dit tafereel, mama in spe kan nog tussen haar tranen door snikken dat papa in spe wat moet zeggen. Maar die zegt niks. Die glimt alleen van trots. En dat zegt meer dan duizend woorden.