garnalen vangen

Open brief aan de moeder van drie

Weet je nog? We ontmoetten elkaar op het strand waar ik mooie herinneringen aan het maken was met mijn gezin. Jij was er met jouw man en drie kinderen en jullie werden onderdeel van onze herinnering. Onze kinderen waren samen garnalen aan het vangen met hun vaders. Enthousiast kwamen ze de vangst tonen: een emmer vol met krioelende garnalen.

Mijn zesjarige was door zijn enthousiasme even vergeten dat hij dat hij ‘anders’ is. Jouw kinderen viel het blijkbaar wel op, want nadat jullie samen onze garnalen hadden bewonderd, kwamen ineens de vragen.

Ik zag mijn zesjarige ineen krimpen, hij vindt het vervelend om over zijn trachea canule te praten. Maar ik negeerde dat. Hij krijgt zelf ook regelmatig vragen en ik probeer hem leren dat hij beter even beleefd antwoord kan geven. Dus ik wilde het goede voorbeeld geven. Netjes antwoord geven en daarna gewoon lekker door met spelen.

Je begon met: Mama van dat jongetje, Mees is zo benieuwd wat hij daar heeft in zijn hals. Geen probleem, die vraag krijgen we wel vaker. In een poging om het gesprek luchtig te houden zei ik: Oh dat is een canule. Daar ademt hij door.

Daar had ik het eigenlijk wel bij willen laten. Ik richtte me weer op de garnalen en probeerde mijn zoontje zo ver te krijgen om de garnalen terug naar de zee te brengen, net zoals jij dat met jouw kroost deed.

Maar volgens jou was de nieuwsgierigheid van jouw zoontje nog niet bevredigd en moest je nog even namens hem vragen of mijn zoontje het vervelend vindt dat hij die canule heeft. Je vroeg het heel vriendelijk en beleefd. Maar ook een beetje onnozel.

Nee, nee, neeeee! Ik verslikte me zowat en ik verschoot van kleur.

Ja natuurlijk vindt hij dat vervelend! Door die stomme canule kan hij niet in de zee zwemmen en is spelen op dit strand eigenlijk levensgevaarlijk. En dat zijn nog maar twee van de vele beperkingen die dat ding hem geeft. Hij vind het helemáál niet leuk dat hij een canule heeft en daarom huilt hij wel eens ’s nachts.

Dit had ik eigenlijk willen roepen. In plaats daar van beet ik op mijn lip, glimlachte ik beleefd en liet ik zijn vader op die vraag antwoorden. Want ik weet wel dat het niet zo rot bedoeld was. Ik weet wel dat jij je zoontje wat wilde leren. Namelijk dat het niet beleefd is om over mensen te praten, maar dat het beter is om rechtstreeks te vragen. En daar heb je wel een punt. Het eerste gedeelte van het gesprek vond ik dan ook wel oké. Wel fijn zelfs, want zo kon ik mijn zesjarige leren dat het niet erg is als mensen vragen wat hij heeft.

Maar daarna ging je de mist in met jouw vraag of hij zijn canule vervelend vindt. Je ging er natuurlijk van uit dat ik zou zeggen: “Welnee joh, geen probleem. Heeft hij geen last van hoor. En nee, pijn doet het ook niet.”  Zodat jouw zoontje die nacht niet wakker hoefde te liggen van dat jongetje op het strand met dat dingetje bij zijn keel. Je wilde jouw kroost geruststellen, er van uit gaande dat ik zou bevestigen dat het helemaal niet erg is om een canule te hebben. Helaas voor iedereen zou ik dan liegen, want vervelend is in dit geval een understatement. Gelukkig stelde mijn man jullie wel gerust met een gelogen antwoord. Tevreden pakten jullie je boeltje op en liepen jullie met een “zie nou wel!” weg.

Jij was je er waarschijnlijk niet van bewust hoe pijnlijk ik jouw vraag vond. En ik weet dat je het niet kwaad bedoelde. Maar wie weet lees jij dit nog eens en herken je jezelf hier in. Of leest er een andere moeder mee die ik ooit nog ga tegen komen. Een vriendelijke tip: vragen stellen is prima, graag zelfs. Maar stel alleen vragen waar je écht een eerlijk antwoord op wilt. Dankjewel en misschien tot ooit. Dan kunnen onze kinderen weer samen garnalen vangen, dat vond hij namelijk het leukste van de hele vakantie.

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]