Toen ik de avond voor Sporten voor Sophia schreef over de horrorweek die we achter de rug hadden, was ik helemaal leeg. En zoals ik toen al schreef, wist ik op dat moment oprecht niet of mijn deelname aan dit evenement wel door kon gaan. Ik had 100 redenen om niet te gaan en maar 1 om wel te gaan. En dat is onze zeven jarige. Als hij zijn dag niet heeft kan hij ook niet zeggen:

Nu even niet.

Na een crappie nacht begon het ’s ochtends wel een beetje te kriebelen. Wat nou als ik gewoon wél ga? Kan ik mijn gezin na zo’n week wel alleen laten? Dacht ik hardop. Volgens Arjan wel. Daar moest ik me volgens hem niet door tegen laten houden.

Als het enigszins kan, moet je gaan. Als het niet gaat dan blijf je thuis en dan zal er niemand zijn die jou dat kwalijk zal nemen.

Dat woordje enigszins bleef aan mij knagen. Want enigszins ging het wel. Het knagen werd kriebelen en nadat ik mijn zus had gesproken werd ik zelfs een beetje enthousiast. Zij beloofde om ook zo’n mooi broekje met ingenaaide zeem aan te doen en met me mee te gaan. Voor morele ondersteuning, en mocht ik het niet volhouden zou ze het fietsen van me overnemen. Ik appte met mijn team captain Miranda over mijn twijfels en zij gaf mij het laatste zetje.

Yes! We gaan gewoon. Mijn zus pikte mij op voor een road trip naar Rotterdam. Twee tukkers op weg naar de havenstad.

Sporten voor Sophia

werd gehouden in het topsportcentrum in Rotterdam. Eenmaal binnen was het even zoeken. Terwijl we een beetje overdonderd rondlopen, onder de indruk van al die mensen, zie ik Miranda lopen. Zij weet me te vertellen waar ik mijn shirt kan ophalen en waar we ons kunnen omkleden. Ondanks dat ik al maanden heb getraind (grove leugen) voelt het broekje met een ingenaaide zeem om mijn achterste te ondersteunen, een beetje onwennig. We lopen de enorme zaal in waar 300 spinning fietsen voor een groot podium staan opgesteld. Op dat podium staan zes fietsen, bedoeld voor de presenters. Hen wacht de schone taak om de sporters door die drie uur spinnen heen te slepen.

Een beetje emotioneel

Op de tribune zie ik één van de verpleegkundigen zitten die regelmatig voor onze zevenjarige zorgt. Ze spreekt me een paar bemoedigende woorden toe en ik ga op zoek naar een fiets. Ik zoek een veilig plekje achter in de zaal, perfect! Mijn zus gaat achter mij op de tribune zitten. Ik zet het zadel wat omlaag en ga op de fiets zitten die de komende drie uur de mijne zal zijn. De zes fietsen op het podium zijn inmiddels ook bezet en als ik op kijk zie ik nog twee bekende gezichten het podium op komen. Het zijn Kim en haar moeder. Kim hebben we leren kennen in het Sophia kinderziekenhuis, ze heeft net zoals mijn zoontje een tracheacanule. Het verhaal dat de moeder van Kim vertelt ken ik maar al te goed, want we zaten tegelijk in het Ronald mc Donald huis. Ik word er een beetje emotioneel van en de toon voor de komende drie uur is gezet.

Het startsein

Kim mag het startsein geven en de zaal komt in beweging. Ik voel me een beetje onzeker, een beetje bang voor hoe de komende drie uur er uit gaan zien. Achteraf gezien is dat nergens voor nodig nodig geweest, het was één groot feest om mee te doen met Sporten voor Sophia! Als ik om me heen kijk zie ik veel bekende gezichten die ik normaal gesproken alleen in het wit zie lopen in het Sophia kinderziekenhuis. Een paar meter naar rechts zit nog een moeder die ik daar heb leren kennen. Ook zij heeft een geweldig bedrag bij elkaar verzameld. Ze ziet mij ook en we zwaaien naar elkaar. Niet lang daarna zie ik het filmpje van mijn zoon voorbij komen die ik die dag ervoor met hem maakte om iedereen aan te moedigen en te bedanken. Ik voel een brok in mijn keel en al snel kan ik mijn tranen niet meer wegslikken. Ik laat ze maar gewoon over mijn wangen lopen. Wat een week, wat een spanning en wat een ontlading.

​​

Mijn rots in de branding die dag is mijn zus. Zonder haar had ik het echt niet zien zitten om helemaal naar Rotterdam te rijden en drie uur fietsen was dan al helemaal uitgesloten. ze neemt een paar keer de fiets van mij over zodat ik even tot rust kan komen. Vanaf de tribune heb ik een mooi overzicht en ook het kijken naar het sporten voor Sophia is fantastisch!

Het laatste uur ben ik vastbesloten om zelf te fietsen. Dit uur neemt onze teamcaptain Miranda voor haar rekening op het podium. Ze maakt er echt een feestje van en met haar enthousiasme sleept ze iedereen er doorheen. Ze roept ons op om ons laatste beetje energie bij elkaar te sprokkelen nog een uur te knallen. Op een gegeven moment was ik zo aan het genieten dat ik helemaal niet meer doorhad dat ik fietste. (Dat, en mijn achterwerk was gevoelloos geworden denk ik.) Voor ik het weet zijn we met de cooling down begonnen en zing ik met tranen over mijn wangen mee met ‘You never walk alone’. Hoe toepasselijk. Mijn zus die op dat moment letterlijk, maar ook altijd figuurlijk naast me staat, ons gezin, onze zevenjarige die van alle kanten ondersteunt wordt en….

Júllie gaven mij vleugels

Wat voelde ik me ontzettend gesteund door alle mensen die mij gesponsord hebben en iedereen die zo meeleefde op mijn blog! Ik kan niet verwoorden hoe geweldig ik jullie allemaal vind. Want óók jullie gaven mij vleugels die dag. Gezamenlijk zorgden jullie er voor dat mijn drie uur fietsen het geweldige bedrag van €2715,- opleverde. Ik kreeg voor mijn bijdrage aan sporten voor Sophia een ‘Sophietje’. Een bronzen beeldje dat mij voor altijd zal herinneren aan deze fantastische dag. Als ik kon, zou ik jullie allemaal persoonlijk drie dikke kussen en een knuffel geven.

♥♥♥

Meer lezen

Via deze link >klik< lees je een uitgebreid sfeerverslag en kun je de video ‘sporten voor Sophia 2017’ bekijken. (De link is inmiddels verlopen) Je leest in dit verslag ook wat er met het opgebrachte geld wordt gedaan voor kinderen met aangeboren afwijkingen aan de luchtwegen.

Wat ik schreef over sporten voor Sophia:

• Sporten voor Sophia
• Als elke ademteug moeite kost
• 1000 kusjes
• Het plan vs de realiteit
• Stephanie van Wolferien schreef: Help Heleen helpen
• Voor Vettt schreef ik: Gewoon blijven ademen

♥♥♥