De open dag van de brandweerkazerne werd een bijzondere dag. Niet alleen omdat mijn zevenjarige het fan-tas-tisch vond en ik er ontzettend van kan genieten om hem zo te zien stralen, maar ook omdat we een bijzondere ontmoeting hadden.
Naast brandweer auto’s die uitvoerig van binnen en van buiten bezichtigd werden en brandweerslangen die vastgehouden mochten worden, werden er ook demonstraties gegeven. Er stonden politieauto’s met zwaailicht en sirenes en agenten namen de tijd om alle prangende vragen te beantwoorden. Omdat de brandweerkazerne naast het museum buurtspoorweg ligt, konden we ook nog een ritje maken op de pomplorrie (google that).
Ik vond het echt super gaaf! Riep hij toen we naar de auto liepen. Ik vind het zo mooi om hem zo te zien genieten, ik blijf dat bijzonder vinden. Maar wat de dag voor míj zo bijzonder maakte was de ontmoeting die we hadden met een ambulance broeder.
Er stonden twee ambulances op het terrein met daarbij twee ambulance broeders. Ik herkende hen meteen. Zij hebben ons een keer met zwaailicht en sirenes naar het Sophia kinderziekenhuis in Rotterdam gebracht.
Toen de broeder mijn kinderen een kleurplaat gaf, zei ik hem dat hij ons een keer naar Rotterdam heeft gebracht. Hij moest even nadenken, maar toen ik onze kleine held aanwees wist hij het zich weer te herinneren. Nou zou zo’n ritje Rotterdam behoorlijk traumatisch voor mijn zevenjarige kunnen zijn. Hij is dan benauwd en heeft dan totaal geen grip meer op de situatie. Hij weet waar hij naar toe wordt gebracht en dat dat geen gezellig logeerpartijtje gaat worden. Wat moet dat moet en er is dan weinig ruimte voor inspraak voor hem.
En toch liep mijn zevenjarige ontspannen naar de ambulance. Hij ging in gesprek en stapte zelfs de ambulance in. Hij vroeg honderd uit en de ambulance broeder gaf vriendelijk antwoord op al zijn nieuwsgierige vragen. Totaal geen angst, geen stress of associaties met andere narigheid. Gewoon een zevenjarige die het super interessant vindt om zo’n gaaf voertuig van binnen te mogen bekijken.
En dat is wat ik nou zo in mijn jong bewonder. Hij heeft honderd redenen om boos, gefrustreerd, angstig of verdrietig te zijn, maar hij kiest er voor om te genieten. Vooral van dagen als deze. En toen hij daar zo stond te genieten en te stralen, had hij niet eens door dat zijn moeder op een afstandje nog harder stond te stralen dan hij en de zon samen. ♥
