Jullie vragen je vast af hoe het met ons gaat. Sinds een week of drie kan ik weer zeggen: Goed. Of in ieder geval, beter. Het was me weer een achtbaan hoor, de afgelopen twee maanden. En als je in een achtbaan zit, dan knijp je je ogen dicht, zet je je schrap en hoop je dat hij snel wat vaart mindert. Als je met zo’n vaart alle kanten op schiet, is het lastig te verwoorden hoe het écht gaat. Dat is altijd makkelijker als je er op terug kijkt.

De operatie en het herstel daarvan hakten er flink in. Het spreekwoord is niet voor niks het leven is wat je overkomt terwijl je andere plannen maakt. Hierdoor werd het nog heftiger dan we van te voren rekening mee hadden gehouden.

De vier voorgeschreven weken rust kropen voorbij. Veel gehang, veel gamen, veel wandelen en veel van weinig. Want onze zevenjarige mocht niet praten en eten. Het enige moment dat hij zijn klep hield, was met een scherm voor zijn neus. Een televisiescherm, een nintendo WII scherm of een Ipad scherm was onze onpedagogische oplossing. Als het kon volgde hij een les via klasse contact, wat echt geweldig was. Zo kon hij toch nog wat contact hebben met zijn klasgenootjes. En toen hij eindelijk weer mocht eten…..koos hij een haring met uitjes. We hebben samen zitten smullen en wat was het heerlijk om zijn stemmetje weer te horen!

Het normale leven is intussen weer begonnen. Hij gaat weer naar school en wij konden ons sociale leven ook weer een beetje oppakken. Dat de operatie er zo in gehakt had, beseften we ons pas toen we voor controle naar de kinderarts gingen. Die was helemaal niet zo blij. Zijn conditie was barslecht, hij zelf futloos.

Nou is hij meestal niet op z’n best als hij naar de kinderarts moet en daarbij is het een moment opname. Maar de kinderarts maakt zich zorgen. Dus moet onze zevenjarige wat vaker rust nemen. Óf juist naar de kinderfysio om zijn conditie op te bouwen. Waar we nou echt goed aan doen? Geen idee, het blijft een puzzel die we maar niet op kunnen lossen.