shoppen

Ik ben vergeten hoe het was


Ik ben vergeten hoe het was, shoppen zonder kinderen. Oh ik koop wel eens wat voor mezelf hoor. Ik loop regelmatig met de kinderen een rondje stad. Omdat ze regenlaarzen nodig hebben, of een nieuwe schoolbeker. Of we gaan een broodje brengen naar hun vader die op zaterdag werkt. Even snel, snel.

Eindelijk heeft mijn zevenjarige de leeftijd bereikt dat hij het wel leuk vindt om met zijn moeder door de stad te lopen, nou is het zussie die roet in het eten gooit.

Het lijkt wel of ze het mij zo moeilijk mogelijk probeert te maken. Een soort ontmoedigingsbeleid. Alles wat binnen haar handbereik komt, graait ze mee. Bij elk muurtje of hobbel ding dat er uitziet als een potentiële speelplek begint ze UIUITTT te roepen en als dat niet helpt, gaan de sirenes aan. Een broodje gooit ze op de grond en het enige dat dan nog helpt is haar speentje. Het is mij een doorn in het oog, die speen. En ik heb ooit gezworen dat ik never nooit over straat zou gaan met een kind met een speen in de mond. Maar ja. Toen kreeg ik zussie…

Dus als we daar zo met z’n drietjes door de Hema lopen om regenlaarsjes te kopen, dan gris ik ook wel eens wat uit het schap, houd het item voor mijn lichaam en dan scoor ik een T-shirt of een kek jurkje of zo. En ja, dat is echt zo treurig als het klinkt. Ik ben zo’n moeder geworden die alleen nog maar leuke kleren voor haar kinderen shopt. Omdat ik er gewoonweg niet aan toe kom om langer dan 10 seconden na te denken over een aankoop, laat staan om wat te passen. Mijn garderobe ziet er op dit moment dus even treurig uit als bovenstaande alinea.

shoppen

Ik was echt vergeten hoe het voelde om op je gemak, kris kras door de stad, winkel in en winkel uit te lopen. Ik ga tegenwoordig alleen nog maar doelgericht op stap met in mijn hoofd de route die ik ga afleggen. En dat gevoel dat je krijgt als je die broek betaalt en het tasje overhandigd krijgt met daar in je nieuwe aanwinst? ik was het gewoon kwijt! Verdrongen misschien wel. Het was heerlijk om dat zeurderige gevoel in mijn onderrug weer eens te voelen na een tijd slenteren.

Vandaag was Heleen aan de beurt. Ik heb dik twee uur door de stad gelopen en ik nam me voor om voor deze keer gewoon alles te kopen wat ik leuk vond. Óók die veel te dure mascara die zo goed bij mijn nieuwe parfum staat heb ik gekocht. Staaltje logica van een shoppende vrouw. Ik heb vandaag mijn garderobe flink uitgebreid met broeken, shirts en wat bloesjes.

Ik was bíjna vergeten dat ik kinderen heb. Zonder enig schuldgevoel heb ik de kinderbijslag er doorheen gejast zodat ik weer een beetje voor de dag kan komen. Ik was me zo lekker aan het vermaken dat ik niet door had dat het al bijna twee uur was, terwijl ik om kwart over op het plein moest staan.

Dus deze loedermoeder heeft de tassen achter in de auto gegooid en is braaf tussen de wachtende moeders op het schoolplein gaan staan.

En terwijl ik om me heen keek dacht ik: zouden zij het gevoel van een middagje shoppen nog kennen? De rush die een vrouw voelt als ze een rondje voor de spiegel maakt met een perfect zittend topje? Ik ga mezelf er in ieder geval regelmatig aan herinneren en ik neem me voor om vaker een middagje shoppen voor mezelf in te plannen. En ik raad jullie allemaal aan om, als je in de gelegenheid bent, hetzelfde te doen.

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

2 comments: On Ik ben vergeten hoe het was

  • Hoihoi,

    Je kent me waarschijnlijk niet direct, maar onze dochter zit bij Julien in de klas en ze heeft het regelmatig over hem. Vanmorgen moest ik mijn dochter terug naar de klas brengen na een bezoekje aan de tandarts (twee voortanden waren eruit na een middagje hockey, oeps…) en toen kwam ik jouw moeder op de gang tegen samen met Julien. Ik heb toen even een praatje met haar gemaakt en heb jullie heftige verhaal gehoord. Ik heb enorm veel bewondering voor hoe jullie met deze hele situatie omgaan en ik vind Julien echt een topper! En mooi dat je via deze weg jullie verhalen deelt, zodat ook anderen (ouders) weten hoe het met jullie/hem gaat. En zo fijn voor jullie dat hij naar een gewone school kan en dat de kinderen in de klas hem volledig accepteren. Mijn dochter praat over de medische zorg die hij nodig heeft, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Daaruit blijkt wel hoe hij volledig opgenomen wordt in de groep.
    Tot gauw op het schoolplein :-)
    Groetjes Linda

    • Hoi Linda, bedankt voor je berichtje! Wat leuk om te lezen zeg, dat het voor klasgenootjes al zo normaal is geworden. Hij heeft het ook echt naar zijn zin op school, zo fijn!
      Tot op het schoolplein! Al weet ik zo niet meteen wie ik nu voor me heb ;)
      Groetjes Heleen.

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]