Het is dus echt zo. Dat vrouwen ineens ergens een onverklaarbare behoefte aan kunnen krijgen als ze zwanger zijn. Ik dacht altijd dat het zo’n hysterisch zwangerschapsding was. Een beetje zoals positiekleding gaan dragen zodra je een positieve test in handen hebt. Dingen die vrouwen doen om maar iedereen te laten zien dat ze moeder in spe zijn. Totdat ik, zo’n twintig weken zwanger, door de stad liep en dacht: Zo, nou eerst ff een bakkie. Een wat?
Tja. Mijn baby wou dus koffie. En dan geen ordinaire filter koffie, neen het moest minstens een cappuccino zijn. Bizar vond ik het. Ik vond koffie namelijk altijd ronduit vies. Af en toe nam ik wel eens een kop na een slechte nacht. Omdat er altijd wel iemand was die zei: Neem even een bakkie, word je wakker van. En dat deed ik dan. Tegen heug en meug, ik kneep nog net mijn neus niet dicht. Manlief greep zijn kans en heeft meteen een Nespresso apparaat aangeschaft voordat die rare manie over was. En als ik dan ’s avonds op de bank zat en mijn lief vroeg wat ik wilde drinken, wilde ik graag een glas ijsklontjes. Ja echt, het liefst at ik de hele avond crunch crunch crunch ijsklontjes. Dat was echt genieten! Toen ik een week na de bevalling lekker zo’n glas ijsklontjes voor mezelf pakte, was dat nogal een tegenvaller. Daar ging mijn genietmomentje. Kauwen op ijsklontjes? Wie verzint zoiets? Dat was dus echt een zwangerschaps ding.
Ik vond het best een opgave hoor, die negen maanden zwangeren. Het vooruitzicht van aankomen, de vermoeidheid, gezond leven omdat er iemand in je groeit, en als klap op de vuurpijl de bevalling zorgden ervoor dat ik niet echt uit keek naar nog een zwangerschap. Mijn roze wolk begon pas de laatste paar weken. Wat heb ik genoten van die enorme buik. Naast het gezellige getrappel, een soort van binnenpretjes, zorgt de buik er voor dat iedereen voor je in de houding springt. Niemand kijkt raar op als je overdag even gaat liggen om te rusten, dat je huis een puinhoop is, en dat je gewoon ronduit onredelijk bent. Bovendien betekende die grote buik dat het er bijna op zat. Dat de bevalling zich elk moment kon aandienen. Nog even bikkelen en dan ben je klaar. Dat je daarna last krijgt van je hechtingen en tepelkloven is van latere zorg.
En toen was ik ineens moeder van twee. Eind van de zwangerschap, begin van de babybubbel. Heerlijk. Hele dagen heb ik op bed gelegen met mijn new born baby dochter. En nog steeds niemand die daar raar van op keek. Ik zeg, daar moet je gebruik van maken want daar kom je alleen mee weg als je of net bevallen bent, of op het punt staat. ( Of je moet man zijn en ergens een pijntje hebben. Dan is het schijnbaar ook geoorloofd om de hele dag in bed te liggen.)
Toen mijn dochter zes weken was werd ik toch wat onrustig. Heerlijk hoor, die rust reinheid en regelmaat. Maar stiekem was ik er ook wel weer aan toe om de mama modus uit even te zetten. Tijd voor me-time! Ik heb kaartjes weten te bemachtigen voor een leuk feestje. Nou ja, eerlijkheid gebied te zeggen dat ik die tijdens mijn zwangerschap al geregeld had. Uit de band springen met voorbedachte rade dus, zeg maar. Broer en zussie hebben we ondergebracht bij mijn ouders en ik heb een heerlijke avond gehad met net iets te veel wijntjes, stiekem een sigaretje en een bult gezelligheid. Om de volgende dag mezelf weer, met een piepklein katertje, terug te trekken in de babybubbel.
Dat ben ik. Het lijkt wel een soort dubbelleven. Mijn gezin staat altijd op 1, ik ben zelfs af en toe een beetje mutsig. Ik kan er nou al tegenop zien om zussie straks naar het kinderdagverblijf te brengen. Dat terwijl ik zelf op desbetreffend kinderdagverblijf werk, en dus in het pand zal zijn. Maar aan de andere kant vind ik het ook heerlijk om de boel de boel te laten, met een vriendin een borreltje te gaan drinken en in een foute kroeg te belanden. Ik heb het gewoon nodig om af en toe uit de band te springen.
Als een aflevering van Jambers: Overdag is ze een zorgzame moeder, maar bij het ingaan van de schemer verandert ze in een zotte kroegtijger.
Opposities attract. De losbol die in mij huist, wordt getemd door het zorgzame moedertje in mij. Het lijkt geen combinatie, maar mijn twee persoontjes kunnen het prima vinden samen en halen het beste in elkaar naar boven.
