Zussie was een tikkeltje zorgintensief vannacht. Wij kwamen terug van een gezellig avondje quality time. Af en toe is dat even nodig. Even weer de neuzen dezelfde richting op en elkaar vertellen dat je de ander heus nog wel de leukste, de liefste en de knapste vindt.

We stapten net met één been in bed toen zussie wakker werd. Ze wordt niet vaak wakker ’s nachts. Maar áls ze een keer wakker wordt, gaat ze ook meteen aan. Zonder waarschuwing begint ze dan vanachter uit haar strot te huilen. Arm kind, ze voelt zich niet lekker. Het snot loopt haar de neus uit, billen kapot omdat ik een keer eigen merk luiers wou proberen (geen aanrader dus) en tja, ze is toch ook gewoon een vrouw in de dop. En vrouwen huilen soms zomaar.

Grote broer ook huilen. Boos omdat hij niet kan slapen omdat zussie niet kan slapen.

Man boos omdat hij niet kan slapen omdat grote broer niet kan slapen omdat zussie niet kan slapen.

Ik boos omdat man boos is. En omdat de kat ook begint te blèren.

Feestje compleet.

Dit ritueel herhaalt zich een paar keer: Zussie huilen, grote broer huilen, papa op kinderen mopperen, mama op papa mopperen. Om 2:30 kunnen we dan eindelijk allemaal gaan slapen omdat zussie weer in slaap is gestort.

Tot 5:45. Dan gaan ze alsof ze het hebben afgesproken tegelijk weer aan. Ik weet het nog te rekken tot 6:30. Want afspraak is afspraak, de oudste mag er pas uit als zijn wekker aapje Momo zijn ogen open doet.

En daar zitten we dan met z’n drietjes. Grote broer helemaal blij in zijn nieuwe frozen pyjama, zijn vurigste wens is uitgekomen bij het uitpakken van zijn schoencadeautje. Zussie eet al snotterend met tegenzin een paar stukjes brood en drinkt een paar slokjes uit haar fles.

En ik, ik vervloek Momo omdat hij met die eeuwige onsympathieke glimlach trouw zijn ogen weer open deed vanmorgen. We hadden het écht nog wel tot 7:00 uur kunnen rekken…