Als ik tegen mensen die ons verhaal niet kennen, vertelde over mijn gezin kreeg ik altijd pijnlijke stiltes, meelevende blikken, of nog erger: Respect voor hoe we er mee omgaan. Hoe dan ook, mensen zijn niet jaloers op ons gezinsleven.(Onterecht natuurlijk, mijn zoon is er één uit duizenden!)Tegenwoordig krijg ik meer vragen over mijn buik dan over mijn zoon. Als ik vertel over dit meisje dat onderweg is, krijg ik opmerkingen als: Wat geweldig, een koningskoppel! Een jongen én een meisje, wat wil je nog meer!? En dan zet ik mijn grootste glimlach op en straal: leuk he, dit meisje maakt ons gezinnetje compleet.

Hoe anders was het vorig jaar rond deze tijd. Samen met 2013 was ik bezig met het afsluiten van mijn kinderwens. Die wens is er altijd geweest, maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat het niet voor ons was weggelegd. Te druk, te veel zorg, misschien moet ik een tweede niet willen. Maar ik wist pas hoe diep die wens zat toen mijn man er over begon. Er was maar een heel, heel klein zetje nodig om al mijn twijfels te doen verdwijnen en samen volledig te gaan voor een tweede wonder.

Tot nu toe verloopt mijn zwangerschap redelijk vlekkeloos. De echo’s zien er goed uit en ik heb tot 31 weken kunnen werken. Toen werd mijn buik echt te groot en omdat mijn werk veelal bestaat uit tillen, bukken, hurken en staan, ben ik drie weken voor mijn verlof gestopt. Ik kan nu heerlijk thuis genieten van mijn hormonen, hardcore zuurbrand, obstipatie en verwekende gewrichten. Maar who cares, over een week of acht gaan we onze dochter ontmoeten!

Af en toe vraag ik me wel eens af hoe we het allemaal moeten gaan doen, maar als ik dan denk wat we allemaal al hebben doorstaan, moet dit een piece of cake worden toch? TOCH???

En daarbij heb ik al goede afspraken gemaakt met onze kleine meid: graag geboren worden in het weekend, zodat mijn moeder zich over grote broer kan ontfermen ( het liefst 15-02-2015, want die datum klinkt gewoon leuk). Een soepele bevalling, zodat ik meteen weer op de been ben, en doorslapen vanaf vier weken. Dat is niet te veel gevraagd toch? En oh ja, graag wil ik zo snel mogelijk weer in mijn oude kleren passen, maar ik weet niet of het helemaal eerlijk is om dit bij ons kleine meisje neer te leggen ;)

Traditiegetrouw sluit ik net als in 2013 het oude jaar af met Abba en ‘happy new year’ op repeat, pink ik om 0:00 een traantje weg om wat allemaal is geweest, en roepen we: Dit wordt ons jaar!!
Maar nu echt.