Van die zwarte basterds. Griezels. Monsters zijn het! De huisspin. Brrrrr! Ze geven me de kriebels. Zorgen ervoor dat ik niet meer lekker op mijn eigen bank zit. Het hele jaar kan ik redelijk in de ontkenning blijven: wat je niet ziet bestaat niet. Maar meestal in september biedt de eerste zich aan en als ik er eenmaal een heb gespot, kan ik alleen nog maar denken aan waar en wanneer de volgende mij de stuipen op het lijf komt jagen.
Een fobie wil ik het niet noemen. Niet meer in ieder geval. Vroeger ( oh boy, vorige week ben ik 34 geworden dus ik kan terecht spreken over vroeger) barstte ik in huilen uit als ik er eentje, in wat voor soort of maat ook, onverwacht voorbij zag kruipen. Een plaatje in een boek, of een programma over spinnen op tv zorgden ervoor dat ik angstvallig met zweethandjes om me heen begon te kijken. Wat ik dan zoveel mogelijk probeerde te verbergen, want het schijn hilarisch te zijn om te doen alsof je een spin in je hand hebt. Hoe vaak ik wel niet in blinde paniek weg ben gerend omdat er iemand achter me aan zat met een hand met niks! Zo niet grappig. Op een school feestje in de brugklas heb ik een keer als een dolle mijn shirt uitgetrokken omdat er iemand zogenaamd een spin op me gooide. Daar stond ik dan te brullen in mijn eerste bh’tje.
Maar goed, terug naar de zwarte basterds. Gisternacht heb ik een overwinning gehad. Ik kon niet slapen dus ik ben even naar beneden gelopen om wat te drinken. Tv even aan, gedachten op iets anders om hopelijk daarna weer in bed in slaap te vallen. Zo gezegd zo gedaan. Een beetje melk warm gemaakt, tja je gaat de gekste dingen doen voor wat slaap. En een stukje hart van Nederland gekeken. Toen ik de tv weer uitzette zag ik wat bewegen in mijn ooghoek. Oh God nee he…in slowmotion draaide ik mijn hoofd bij en ja hoor. Een dikke, zwarte huisspin. Hij zat daar maar, gewoon te zitten. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat er zo’n monster op je plafond zit. Ik zou zweren dat hij me aankeek.
Oh nee oh nee oh nee oh nee oh nee. Wat nu?! Ik heb even gecheckt of manlief wakker was, maar helaas. I was on my own. Oké oké oké oké. Ik kan dit. Ik ga hem mores leren. Ik geef hem van jetje.
Ik heb de stofzuiger gepakt en die motherfucker, floep! Opgezogen. En om te voorkomen dat hij zijn weg terug door de slang zou vinden, heb ik de de stofzuiger 10 minuten aan laten staan en daarna in de tuin gebonjourd. Aju paraplu, tot nooit weer ziens en dat is dat. En trots dat ik was!
Toen ik dit de volgende ochtend aan de ontbijt tafel zat te vertellen, zei mijn vijfjarige enthousiast: “Waar is die spin?” Top. Ik heb een zoon die gek is op alles dat kruipt, kriebelt, vliegt en zoemt.
