Al een tijdje staar ik naar een leeg scherm. Ik typ wat, twijfel en druk op backspace. Ik zit enorm in tweestrijd over wat ik wel en niet zal delen op mijn blog over mijn kinderen, zeker nadat we weer voor onderzoek in het Sophia kinderziekenhuis moesten zijn vorige week. Eigenlijk moet ik zeggen onze kinderen, maar de vader van mijn kinderen heeft deze twijfel niet. Die is gewoon trots op zijn gezin en hij vindt dat iedereen dat mag weten.

Enerzijds en anderzijds…

Al vanaf het begin af aan probeer ik mijn kinderen een beetje anoniem te laten op mijn blog. Als ik een foto plaats zal deze niet recht van voren zijn en in mijn verhalen heten ze ‘onze zesjarige’ en ‘zussie’. Maar mijn blogs worden ook door goede en minder goede bekenden gevolgd, die weten allemaal natuurlijk dondersgoed over wie het gaat. In de blogs die ik voor Vettt schrijf heb ik onze privacy al een beetje laten varen omdat ik daar stuk minder persoonlijk ben. Ik weet het, lekker consequent ook. Als je even je best doet zijn er dus echt wel foto’s van mijn kinderen op internet te vinden.

Enerzijds wil ik mijn kinderen dus zo veel mogelijk anoniem houden, anderzijds zijn ze op een andere site wel gewoon te bewonderen

Ik merk dat mijn blog steeds wat persoonlijker wordt. Waar ik in het begin heel algemeen schreef over een zorgintensief gezin, gaat het nu steeds vaker over wat we allemaal meemaken doordat we een zorgintensief gezin zijn. En dat maakt niet alleen mijzelf, maar ook mijn zoon kwetsbaar. Wat nou als hij dit over een paar jaar leest en het mij kwalijk neemt dat ik zoveel heb gedeeld op het wereld wijde web? Of wat als klasgenootjes het gaan lezen en hem daarmee om zijn oren slaan?

Maar als mensen mijn blogs lezen krijg ik ook zoveel begrip uit mijn omgeving. Ik legde bijvoorbeeld in Jip en Janneke taal uit wat een trachea canule nou eigenlijk is. Dit stuk is al ruim 7000 keer gelezen en trekt nog steeds elke maand meer dan 100 lezers. Dat er nou 7000 mensen zijn, die door het lezen van mijn blog weten wat een trachea canule is, vind ik geweldig!

Enerzijds maakt het mij, maar ook mijn zoon dus kwetsbaar, anderzijds zullen we misschien wat meer begrip krijgen.

Ik merk dat mijn persoonlijke stukken, over bijvoorbeeld hoe mijn zesjarige de sprong maakt van speciaal onderwijs naar regulier of als hij weer eens opgenomen wordt in het Sophia kinderziekenhuis, veruit de meeste reacties oproepen en ook het meest gelezen worden. En hoe lief is het hoe iedereen met ons meeleeft, ik vind dat best wel heel bijzonder!

Enerzijds ben ik dus een binnenvetter en wil ik helemaal niet dat zoveel mensen weten wat zich allemaal afspeelt binnen ons gezin, anderzijds is het ontzettend fijn om te merken dat er zo met ons wordt meegeleefd door zo veel mensen.

Om een lang verhaal kort te maken:

ik twijfel in welke vorm ik mijn blog ga gieten in het nieuwe jaar. Ga ik door met persoonlijk bloggen tot mijn zoon zelf aangeeft dat hij het niet leuk vindt dat zijn moeder over hem schrijft, of ga ik me nu alvast meer aan de oppervlakte houden? Is het ook niet iets van deze tijd? Wie weet vindt hij schrijven wel net zo leuk als zijn moeder en heeft mijn zesjarige straks als tienjarige wel zijn eigen blog.

Dan zou hij schrijven over de ingrijpende operatie die hij begin volgend jaar moet ondergaan en dan zou hij heel veel lieve harten onder de riem krijgen van zijn lezers….