Soms kijk ik naar mijn zoon en denk ik: hoe zou jij zijn als je was geboren in een gezond lichaam? Zou je er anders uit zien als jij gewoon een bruine boterham met kaas zou kunnen eten ipv alles door een slangetje binnen te krijgen?
Hoe zou je zijn zonder canule? Zou je me de oren van mijn hoofd vragen tot ik er gek van werd? Zou je brutaal zijn? Me zomaar uit het niets zeggen dat je me lief vindt, of juist stom?
Zou je hetzelfde jongetje zijn als jij de eerste maanden van je leven niet zo had hoeven knokken, maar gewoon baby had kunnen zijn?
Wat voor gezin zouden we zijn: Zou er een broertje of zusje bij zijn gekomen? Zouden we niet zo moe zijn, of zijn we net zo moe als alle jonge ouders? Hoe zou de relatie tussen mijn lief en mij zijn. zouden we in een normale situatie ook zo’n goed team zijn of zou de sleur er langzaam in sluipen. Ha, voor dagelijkse sleur is bij ons geen ruimte, never a dull moment!
Zou ik nog met mijn oude vertrouwde collega’s samen werken, of was ik zelf op zoek gegaan naar een nieuwe uitdaging en terecht zijn gekomen waar ik het nu zo naar mijn zin heb?
Zouden we de waardevolle vriendschappen die we hebben, niet hebben gehad als we niet zo lang in Rotterdam hadden gezeten?
Hoe zou ik zijn als ik niet zou weten wat zich dagelijks afspeelt op een kinder ic? Zou ik nu lekker liggen te slapen ipv wakker liggen door deze rare hersenspinsels?
Zou ik gelukkig zijn? Ik ben gelukkig. Zou ik gelukkigér zijn? Belangrijker nog: zou ons mannetje gelukkiger zijn? Zou ik strenger voor hem zijn, andere verwachtingen van hem hebben?
Zou ik hem net zo bijzonder vinden als nu? Zou ik minder dankbaar zijn en minder bewust van hem genieten? Zou ik minder vragen hebben en zou er meer rust zijn? Wat als alles anders was. Waar, wat en wie zou ik dan nu zijn?