Onze zesjarige heeft er nu bijna 3 maanden opzitten op zijn niet meer zo nieuwe school. En ik kan wel zeggen dat hij steeds meer ‘one of the guys’ wordt. Dat is dus sneller gegaan dan ik had gedacht of gehoopt.

Zijn spreekdop is eigenlijk geen issue meer. Hij moest echt even een drempel over, maar ik hoef hem er niet meer aan te herinneren om hem te gebruiken. “Wat zeg je, ik versta je niet en zeg dat nog eens?” Heeft plaats gemaakt voor: “Joh, schreeuw niet zo en kun je ook nog even je klep houden?”

Het gebruik van zijn spreekdop zorgt er voor dat hij tien keer beter verstaanbaar is, en dat zorgt er weer voor dat het veel makkelijker voor hem is om contact te maken met klasgenootjes.

Ik hoor van zijn juffen dat hij goed mee doet, dat hij enthousiast is en ook af en toe geen zin heeft. Tja, hij is ook  maar gewoon een zesjarige jongen die soms geen zin heeft om hard te werken. Hij zelf vertelt over voetballen op het schoolplein, kinderen die samen spelen of ruzie maken, nieuwe woorden die hij leert schrijven en over de gymles die hij zo leuk vindt. Trots vertelde hij laatst dat hij werd uitgekozen om de klassen rond te gaan met een jongen uit zijn klas die jarig was. (yes!)

En elke dag sta ik op het schoolplein trots te wezen tussen de andere moeders die hun kinderen opwachten. En elke keer vind ik dat nog bijzonder. Dus tegen iedereen die zo met ons meeleeft en zich afvraagt hoe het gaat op zijn nieuwe school zeg ik:

“Yes!! Hij flikt het hem gewoon!” :)

Onze zesjarige heeft de overstap gemaakt van speciaal naar regulier onderwijs. Voor het hele verhaal begin je met lezen bij deel 1 (klik)