vragen

Mama, ga ik dood?

Mam, als mensen heel erg ziek zijn dan kunnen ze dood gaan toch, ben ik wel eens zo ziek geweest dat ik bijna dood ging? Ineens stelt hij de vraag waar ik nog lang niet op voorbereid ben. Zomaar, op een woensdag middag in de auto terwijl we voor een rood stoplicht staan.

NEE! Gil ik net iets harder dan de bedoeling was. Nee, jij gaat niet dood! Mijn angst neemt het even van me over en mijn antwoord is eerder gegeven dan ik er over na heb gedacht.

In gedachten schieten beelden voorbij van mijn baby die gereanimeerd wordt. En beelden van mijn dreumes met allemaal plakkers op zijn kleine lijfje, vechtend voor zijn leven. De keren dat hij door het oog van de naald is gekropen kan ik al niet meer op één hand tellen. Ik zit als versteend in de auto en denk na over mijn gelogen antwoord die ik als een reflex gaf.

Achter ons beginnen mensen te toeteren. Maham, het is groen hoor! Verstrooid trap ik het gaspedaal in en we hebben het nog even over mijn oma die onlangs is overleden en dat die nou een sterretje aan de hemel is.

Ooit zal ik hem een eerlijk antwoord geven op deze vraag. Dan zal ik hem vertellen over de dokter die ons kwam vertellen dat de problematische luchtwegen van onze zoon niet met het leven verenigbaar zijn.

Wáren.

Want we hebben een dikke streep door de ‘niet’ kunnen zetten. Maar voor nu heb ik mijn antwoord al gegeven en ik kan deze niet één twee drie terug nemen. Ook al denk ik dat hij heel diep van binnen een plekje heeft waar hij weet hij hoe kwetsbaar hij is. Ik heb dat plekje namelijk ook. Maar ik kan de juiste woorden nog niet over mijn lippen krijgen, zeker niet hier en nu in de auto.

Wanneer dan wel? Ik weet het niet. Moet ik mijn zevenjarige belasten met kennis waar hij alleen maar onzeker van wordt? Of moet ik zijn gevoel bevestigen en zal hem dat rust geven en zal hij zich begrepen voelen? De dood is zo’n moeilijk onderwerp, je kunt het niet luchtig brengen. Ik vind het zo verdrietig dat deze levensvragen hem bezig houden. Ik ben blij dat hij niet blijft rond lopen met deze vragen, maar jeetje…


Tips, adviezen, boekentips, ze zijn allemaal welkom. Stelt jouw kind wel een vragen over de dood? En hoe wijs maak jij jouw kind dan? 

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

5 comments: On Mama, ga ik dood?

  • Tranen in mn ogen.. van hoe je dit brengt en het besef dat het leven zo kwetsbaar is. Sorry, geen tips en adviezen, ben ik heel slecht in?
    Mijn kinderen vragen er ook wel eens naar. Soms antwoord ik luchtig, soms eerlijk, soms ernstig.

  • Ons meneertje kan het niet vragen, maar op momenten dat het weer eens mis is kijkt hij me aan met een blik…waarvan ik weet…hij weet het, dat het gisteren (ik praat liever niet over toekomst) afgelopen kon zijn. Helaas, krijgen we geen garanties, maar hoop houden en de kracht die onze mannetjes hebben… sterker kan je niet zijn.

  • Ravi vraagt er regelmatig naar en is ook soms bang. “Nooit dood gaan, he mama” zegt hij dan… ik durf dan bijna de deur niet meer uit. Moeilijk onderwerp dat ik het liefst ver weg schuif in een laatje op de derde verdieping van mijn hoofd. X

  • ❤️

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]