Omdat de canule wissel altijd dramatisch verloopt in huize zorgintensief, hebben we een beloningssysteem bedacht: als we een canule wissel kunnen doen binnen 10 minuten krijgt hij naast een kleinigheidje ook een sticker. Bij 5 stickers mag hij een groter cadeautje uitzoeken. En wonder boven wonder, dat werkte! Normaal gesproken zijn we zo een half uur bezig om onze zesjarige zo ver te krijgen om alleen nog maar mee naar boven te lopen.

En dan moeten we hem nog zo ver krijgen om stil te zitten, ons zijn canule bandje te laten doorknippen en zijn canule er uit te halen om te verwisselen voor een schone. Dit moet eigenlijk elke week. Maar omdat het altijd zo problematisch verloopt doen we het om de vier weken. Met zo’n kleinigheidje hopen we het een beetje goed te maken dat we letterlijk zijn adem even weg moeten halen. Dat we hem moeten vasthouden, boos worden, smeken, dat we met hem worstelen en soms mee huilen. Wat een drama, elke keer weer.

Vorige week hebben we samen met hem deze stickerkaart gemaakt en in plaats van anderhalf uur, waren we dit keer maar vijf minuten met de canulewissel bezig. Wat waren we trots op ons toppertje en hij zelf glom ook helemaal.

We hebben hem de hemel ingeprezen en hij mocht niet één, maar zelfs twee stickers plakken. Als kleinigheidje kreeg hij Tandloos, van de film hoe tem je een draak. Eigenlijk wel iets duurder dan een stuiterbal of jojo die hij normaal krijgt, maar hee, dat moet kunnen af en toe.

Sindsdien gaat Tandloos overal mee naartoe. Mee naar bed, een dagje mee naar school, mee naar zijn neefje en afgelopen zaterdag mee naar de Halloween wandeling.

Zou je dat nou wel doen? Straks raak je hem kwijt. En als hij weg is, is hij weg en dan krijg je geen nieuwe! Waarschuwde ik hem nog.

Maar Tandloos moest mee. Want Tandloos is een draak en draken zijn eng. Halloween, eng, je snapt: Tandloos moest mee. Als we na een gezellige avond thuis komen en hij samen met Tandloos naar bed wil gaan blijkt Tandloos spoorloos. Niet in de buggy, niet in de tas en niet in de auto. Hij voelde de bui al hangen: hij kreeg geen nieuwe, want we hadden hem gewaarschuwd. Ontroostbaar was hij. Dikke tranen en hij kon er niet van slapen.

Zo verdrietig dat ik hem eigenlijk wilde troosten door te zeggen: “joh, we kopen morgen wel een nieuwe voor je.” Maar hoe geloofwaardig ben ik dan de volgende keer? En daarnaast, is dat wat we hem willen leren? Als je iets kwijt raakt, dan kopen papa en mama wel een nieuwe? Nee toch? Maar guttegut wat had ik met hem te doen.

Ik kon het niet aan zien dus ik ben heel stiekem naar de speelgoedwinkel gegaan en ik heb een nieuwe gekocht. Om vanmiddag heel nonchalant te zeggen: “kijk nou eens wat ik in de auto vond, daar is Tandloos wel!” Zijn gezicht? Onbetaalbaar. Sssssst….niet doorvertellen he?