Hoi Heleen,
Ik stuitte op je blog en het leek me leuk om jou en je gezin te interviewen voor de rubriek ‘zo doen wij dat’ in de krant TC Tubantia. In die rubriek interviewen we gezinnen over hoe ze in het leven staan en welke dingen ze in het leven belangrijk vinden. Ik als journalist kom dan langs voor een interview en een fotograaf maakt mooie foto’s. Ik hoor graag even van je.
Groetjes.

Poeh, daar kreeg ik het wel even warm van! Een artikel in de krant over mij en mijn gezin. Maar wat leuk! En wat een compliment, ik voel me zeer vereerd. Dus ja natuurlijk lijkt me het leuk om daar aan mee te werken! Na wat mail- en bel contact hadden we een datum geprikt. Op een maandagmiddag. Mooi, dan kan ik het huis eerst aan kant maken want ik krijg niet elke dag een fotograaf over de vloer. (lees: Mijn huis kán wat rommelig zijn op een willekeurige maandagmiddag). Onze opgeruimde huiskamer bleef niet onopgemerkt, mijn man vroeg zich hard op af of er niet elke maandagmiddag een journalist met fotograaf langs kon komen.

Ijdel als ik ben föhn ik mijn haar die ochtend netjes, zoek ik zorgvuldig mijn kleding voor die middag bij elkaar en leg ik schone kleren voor de kinderen klaar. Manlief stuur ik nog even naar boven om zich te scheren en ik vraag hem of we nog moeten nadenken wat we wel of juist niet moeten benoemen. Neuh, we zien wel.

Als ik mijn vijfjarige uit school haal vertel ik enthousiast dat er iemand langskomt om ons op de foto te zetten en dat we in de krant komen. Wat is een krant? En: Ik wil niet op de foto is het antwoord.

Ik doe nog een poging om hem om te kopen en beloof hem dat hij zijn schoen mag zetten als hij even leuk op de foto gaat. Maar principieel als hij is trapt hij daar niet in en gaat zoals beloofd onder de tafel zitten, met de rug naar de fotograaf zitten of boos in de camera kijken.

Even wordt hij enthousiast als ik de LEGO op tafel zet. Zussie zit net aan tafel en die krijgt een groentehapje van haar vader. Wat een leuk tafereeltje! Roept de fotograaf. En ze weet snel een paar kiekjes te schieten. Door alle hectiek vergeet ik om mijn haar netjes te draperen, een glossje op mijn lippen te smeren en er aan te denken om mijn buik in te houden. Maar ach, dat past dan ook wel weer bij ons. Op hoop van zegen dan maar, hopelijk zit er een mooi plaatje tussen.

Als de fotograaf is vertrokken kruipt mijn vijfjarige achter de Ipad en zussie gaat naar bed. Tijd voor het interview. Het is altijd even zoeken waar te beginnen als we het verhaal van onze kleine grote held vertellen. En tijdens het gesprek denk ik wat ik altijd denk als ik over hem vertel: Gaat dat over mijn leven? Over mijn zoon? De journalist vindt ons relaxt overkomen en dat zijn we ook wel. Maar het doet me toch echt wel wat om het hele verhaal weer op te rakelen. Ik vond het best heel spannend hoe zij ons verhaal ging opschrijven, maar ik vind het een heel mooi artikel geworden.

Toen ik het artikel de eerste keer las, vond ik het vooral erg spannend om te lezen. Toen ik het eindresultaat las moest ik wel even een traantje wegpinken. Wat een verhaal, en het blijft bizar dat dit ons verhaal is.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Hier zijn de linkjes naar het krantensrtikel. Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden.

Klik hier voor pagina 1 van het artikel

klik hier voor pagina 2 van het artikel