In mijn hoofd heb ik dit artikel al een paar keer geschreven. Maar ik kon de juiste woorden voor mijn gevoel niet vinden. Waar mijn vingers altijd over het toetsenbord vlogen om mijn verhaal op het scherm te krijgen, voel ik nu de ‘drive’ van het delen niet meer. Niet meer op de manier van pakweg een half jaar geleden. Ik heb het gevoel dat ik alles wel verteld heb.

Ik heb verteld over onze achtbaan. Over hoe die begon ruim acht jaar geleden. Over de tijd in het ziekenhuis. Over het ontslag en thuiskomst. Over de heftige periode daarna en de moeilijkheden waar we als gezin met een zorgintensieve zoon tegenaan lopen. De ziekenhuisopnames, de vakanties, de komst van een zusje en de overstap van speciaal naar regulier onderwijs. Mijn rol als zorgmoeder en de weerslag die onze rol als zorgouders op onze relatie heeft.

Al die artikelen schreef ik in één zucht. Als ik een toetsenbord voor mijn neus had, gebeurde er wat en als vanzelf kwam er een verhaal op ‘papier’. Bijna altijd twijfelde of ik deze persoonlijke schrijfsels online zou knallen, maar niet één keer heb ik het niet gedaan. Bloggen met het hart op de tong.

Het heeft ons ontzettend veel gebracht dat ik mijn verhalen openbaar deelde. Sowieso de hartverwarmende reacties die jullie sturen doen echt wat met me.

Écht! ♥

Maar ik merk ook dat er veel meer begrip is gekomen voor onze situatie en vooral de hoofdrolspeler: onze bijna achtjarige die overigens Juliën heet. Mensen stappen niet zo snel op je af om eens een goed gesprek te beginnen over de persoonlijke dingen die ik wél op mijn blog deel. Maar op deze manier kwam het toch met enige regelmaat ter sprake.

Het grote hoogtepunt van wat mijn blog ons gebracht heeft, was onze rol in de reportage van brandpunt. Over kinderen die langdurig op een kinder I.C hebben doorgebracht. Daar hebben we zo ontzettend veel reacties op gehad, en vooral Juliën is daar zó door gegroeid! Na de uitzending heeft hij in zijn klas zitten vertellen over zijn canule en hij merkte dat kinderen geïnteresseerd in hem waren. Ik ben zo blij dat we, ondanks alle twijfel, toch hebben besloten om het te doen.

De uitzending leerde Juliën dat  hij er mag zijn. Dat hij trots op zichzelf mag zijn en dat hij wat te vertellen heeft.

Ik heb het gevoel dat ik in herhaling ga vallen. Ik zeg niet dat ik niks meer ga delen op mijn blog, want ik ben nooit klaar met schrijven. Het is en blijft mijn passie, mijn uitlaatklep en mijn therapie. Maar ik kreeg steeds vaker de vraag: “Heleen, gaat het wel goed met je? Het is zo stil op jouw blog.” En aangezien ik zulke persoonlijke dingen heb gedeeld met jullie, deel ik ook de reden van de stilte en die is eigenlijk helemaal niet zo spectaculair. Ja het gaat goed, uiteraard naar omstandigheden. Ons verhaal is nog niet af, maar de cirkel is rond. Er komen ongetwijfeld nog vele blogs aan van ondergetekende. Misschien over een week, misschien over een maand, maar niet met zoveel regelmaat als de afgelopen 2.5 jaar.

Einde van het jaar, einde van mijn blog? Niet helemaal, maar door het schrijven van deze blog voelt het wel een beetje zo. Want nu heb ik het geschreven, en dan is het waarheid.

Tot….wie zal het zeggen? Liefs, Heleen.