December. Ik leef dan altijd een beetje in het verleden. Was het een goed jaar? Heeft 2015 voldaan aan mijn verwachtingen? Grotendeels wel. Ons geluk is uitgebreid met de komst van zussie. Ik had nooit gedroomd dat ik een dochter zou krijgen met zulke donkere ogen die zo op haar vader zou lijken.
Nooit gedacht dat het zo makkelijk zou zijn om al mijn angst te laten varen en mijn hart, lijf en leden open te zetten voor zo’n pakketje geluk in de vorm van een baby. En wat hoort ze er nu al bij. Na een razendsnelle bevalling pakte ik haar over uit de handen van de verloskundige. Ik keek naar haar, ze keek een soort van terug en het voelde meteen goed. Ja, zij hoort bij ons. Zij moet hier zijn. Mijn wereld kleurde knalroze en ik kon mijn geluk niet op.
Ik vond het fantastisch om mee te maken hoe het ook had moeten zijn bij haar grote broer. Die eerste momenten met een glibberige, natte baby op je borst die je dan meteen onder poept. Familie die langs komt met een krentewegge met haar naam verkeerd gespeld. Zere borsten van de spruw en beginnende borstontsteking. De onzekerheid bij het geven van borstvoeding. Vermoeid zijn in de overtreffende trap. Het is loeizwaar en enorm bikkelen, zo’n kind op de wereld zetten en de eerste maanden zonder kleerscheuren overleven. Maar ik heb er oprecht van genoten. En elke ochtend opstaan, je beseffen hoe gezegend je bent en in je achterhoofd houden dat ook deze dag weer voorbij gaat, helpt je een heel eind op weg.
In 2015 deed ik nog iets wat ik altijd voor onmogelijk hield: Ik haalde mijn rijbewijs. Tonnetje rond en met blosjes op mijn hoogzwangere wangen deed ik rijexamen en na 10 jaar af en aan lessen slaagde ik er dan eindelijk in om het roze papiertje te halen.Verder begon ik mijn gevecht tegen de tien zwangerschapskilo’s die zijn blijven plakken, vertrok onze zwarte poes met de noorderzon, vierde ik mijn 35e verjaardag en ben ik gaan bloggen voor de sites Vettt en Shopswithlove.
Overall was 2015 een goed jaar. Maar ook een jaar van uitersten. Naast de roze wolk waren er de zorgen die bij ons leven zijn gaan horen sinds haar grote broer ons papa en mama maakte. Die zorgen bleven ons dan ook dit jaar niet bespaard. Nieuwe ontwikkelingen, operaties, onzekerheden, teleurstellingen, maar altijd hoop voor de toekomst.
Om mijn ei kwijt te raken begon mijn gedachtespinsels te delen in de vorm van dit blog. Soms grappig, soms verdrietig, altijd eerlijk. Sinds mei ben ik online gegaan en ik kan elke maand rekenen op gemiddeld 3500 bezoekers per maand, waarvan zo’n 2500 unieke. Ik verbeeld me niks hoor, maar als ik me een zaal voorstel met 2500 mensen die mijn blogs lezen maakt mij dat best trots. Er stuitte een journalist op mijn blog en die wilde mij en mijn gezin graag interviewen voor een artikel in de rubriek ‘zo doen wij dat’. Het is een heel eerlijk artikel geworden waar ik erg trots op ben. Hier kun je het interview lezen.
2015 krijgt een open eind. In veel opzichten zal het boek 2016 dan ook een vervolg zijn op dat van 2015. Ik hoop weer onder de 70 kilo te wegen, het verhaal van mijn vijf-, bijna zesjarige zal zijn vervolg krijgen met weer een operatie in het verschiet en een nieuwe school die we voor hem moeten uitzoeken. Mijn baby wordt dreumes, onze rode kater wordt bejaard. Ik hoop dat jullie mijn blogs blijven lezen. Ik zit namelijk nog boordevol ideen voor het nieuwe jaar, watch me! Bedankt voor al jullie reacties, likes en het delen van mijn blogposts. Dat waardeer ik enorm, you’re the best!
Liefs Heleen.
