Er is een jongetje die ik hoop ooit te ontmoeten. Ik heb hem nog nooit in het echt gezien, maar wel eens een glimp van hem opgevangen. Dit jongetje woont in een perfecte wereld en lijkt precies op mijn zesjarige, maar dan zonder zorgen. Heel af en toe vang ik een glimp van hem op. Als ik mijn zesjarige bijvoorbeeld vertel hoe trots ik op hem ben. Of als de dokter zegt dat we naar huis mogen na een paar overnachtingen in het ziekenhuis. Dat stralende jongetje die hij dan laat zien, zou hij eigenlijk altijd moeten zijn.

Dit stralende jongetje

hoeft er niet over na te denken of de kinderen die hij op vakantie ontmoet hem niet raar zullen vinden, en of ze wel met hem zouden willen spelen. Hij zou onbevangen het veld op rennen als hij kinderen ziet voetballen. En als hij dan mee doet met zo’n potje voetbal, zou hij niet uitgeput raken van twee keer het veld op en neer rennen. Hij zou de ene goal na de andere maken en iedereen in zijn team een high five geven.

Hij zou zich niet afvragen

of die mevrouw in de winkel hem wel verstaat als hij antwoord geeft op haar vraag. Hij zou haar gewoon trots vertellen over zijn nieuwe schoenen met lampjes in de zool die we hebben gekocht op de pier van Scheveningen.

Dit stralende jongetje zou

er geen rekening mee houden of er wel iemand in de buurt is die zijn trachea canule kan uitzuigen als hij moet hoesten. Hij zou gewoon zijn blauwe fiets pakken en een rondje fietsen. Of hij zou gewoon met de buurjongens mee rennen die net de hoek om verdwijnen.  Hij zou zich geen zorgen maken over wat er gebeurt als zijn canule verstopt raakt als er niemand bij hem in de buurt is.

Ik weet dat hij bestaat

dit stralende jongetje. Ik zag hem weer in een flits toen we mijn zesjarige vertelden dat we hopen dat zijn canule er ooit wel uit mag. Dat vraagt hij namelijk wel eens. Van de week nog, nadat hij me vertelde dat hij zijn canule haat. Ik haat zijn canule ook. En ik haat het dat we volgende week weer de grond onder zijn voeten vandaan moeten trekken als we hem vertellen dat hij weer naar de slaapdokter moet.

Dat stralende jongetje en zijn stralende vader en moeder wonen in de perfecte wereld. Waar altijd de zon schijnt en waar kinderen geen trachea canules hebben en niet van kinderziekenhuizen en slaapdokters weten. Hopelijk kunnen ze een keer emigreren naar de niet-zo perfecte-maar-best-wel-oké-wereld, ik zou ze met liefde in mijn hart sluiten en nooit, nooit, nooit meer laten gaan.