Als ik zussie naar bed breng, vraagt ze of ze haar nieuwe sokken aan mag. Zussie kennende wil ze daarna een andere pyjama, en als ze een andere pyjama heeft wil ze nog een verhaaltje en na een verhaaltje…je kent het wel, gebed zonder einde. Ik had al nee gezegd en als zussie mij één ding heeft geleerd, dan is het wel dat ik consequent moet zijn.

Duidelijkheid en structuur, dat is wat zussie nodig heeft.

Zoals ik al had verwacht is ze even ontroostbaar. Want zonder sokken slapen betekent voor haar nu even het einde van de wereld. Ik probeer mijn geduld niet te verliezen. Op het moment voer ik de hele dag strijd met zussie om de kleinste dingen en ik moet regelmatig tot tien tellen om niet gewoon mee te gaan gillen. Wat overigens niet altijd lukt.

En ineens, van het één op het andere moment is de huilbui over. “Oke mama. Ikke lekker slapen. Weltusse mama!” Ik krijg een dikke kus en zussie draait zich om.

“Het is niet te geloven! Haleluja, zussie heeft het licht gezien!” Denk ik bij mezelf. “Zie nou, dat consequent zijn werkt uiteindelijk wel!” Ik doe de lamp uit en zachtjes trek ik de deur achter me dicht.

Als ik zelf naar bed ga en nog even bij haar ga kijken, zie ik dat haar sokken la open staat. Ik til haar deken op, en ze heeft aan elke voet een andere sok. Ik lach in mezelf en geef haar nog een aai over haal bolletje. Dan zie ik pas dat ze ook twee verschillende sokken aan haar handen heeft! Gewoon omdat het kan waarschijnlijk.

Ik schud mijn hoofd, geef haar de liefste kus en grinnikend ga ik naar bed. Zussie met haar sterke wil. De volgende ochtend komt ze trots haar nieuwe sokken showen. “Mooi hoor meis! Kom, we gaan naar beneden een broodje eten.” “Nee mama, ikke nie boodjuh! Ikke yoghurt!”

Zucht. Tuurlijk schat.