Het is de eerste maandag van januari en de vakantie is voorbij. De scholen zijn weer begonnen, terug in het stramien. De wekker staat op 6:30. Meestal is het niet nodig om de wekker te zetten, de kinderen zijn onze wekker. Vandaag niet, blijkbaar zitten ze op de eerste schooldag eindelijk in de vakantie modus. Als onze wekker gaat, is ons bed nog zo heerlijk warm. Nog even snoozen tot 7 uur, dan begint de eerste te roepen dat hij wakker is.
Als ik mijn vijfjarige onder de douche zet zegt hij dat hij zich niet lekker voelt. Ik neem hem niet heel serieus, gisteren zei hij al dat hij geen zin had om naar school te gaan omdat hij dan zo hard moet werken. Dus in de kleren, tas op de rug, kus voor mama, zussie een aai over haar bolletje en papa brengt hem naar school. Zussie heeft haar slaap blijkbaar nog niet uit dus die gaat na de boterham weer op 1 oor. Ik nestel mij in mijn pyjama op de bank en geniet met een kop koffie van de rust in huis. Ik heb weer genoten van al het feestgeweld rond de kerst, maar dit is toch ook wel weer erg lekker.
Terwijl ik dat denk gaat mijn telefoon en zie ik in mijn ooghoek dat het nummer begint met 010. Dat is altijd het moment dat ik mijn telefoon wil oppakken, in de wc wil gooien en drie keer wil doortrekken. Helaas horen de bezoekjes aan het Rotterdamse bij ons leven met een zorgintensief kind en dus neem ik op. Het is, zoals ik al vermoedde, de aardige mevrouw van het opname bureau.
Tussen neus en lippen door vertelt ze dat de chirurg die altijd nauw betrokken is bij de behandeling van mijn zoon, vertrekt. Dat is op zich al genoeg voor een paar flinke hartkloppingen. En dan vertelt ze dat hij het liefst onze vijfjarige nog een keer ziet voor hij definitief afscheid neemt. Kunnen jullie aanstaande woensdag?
Oké, ik wist dat er weer een opname voor onderzoek aan zat te komen, maar woensdag? Als in aanstaande woensdag? Als in overmorgen? Ja natuurlijk gaat dat lukken zeg ik impulsief.
Ik klim in de telefoon om mijn man te bellen of het te regelen is. Hij is zelfstandig ondernemer, dus vaak kan hij een en ander verplaatsen. Maar erg blij wordt hij hier niet van. Ik wil net mijn werk gaan bellen om vrij te nemen als mijn telefoon weer gaat. Dit keer is het de verpleegkundige die altijd met mijn vijfjarige mee naar school gaat ivm zijn tracheacanule . Hij is ziek en komt naar huis.
Als hij ziek is gaan ze hem niet onder narcose brengen, dus bij deze zet ik een streep door ons avontuurtje naar Rotterdam. Ik weet eigenlijk niet of ik nou opgelucht ben of baal. Ik bel de aardige mevrouw van het opnamebureau terug om te zeggen dat het niet door kan gaan. Mijn vijfjarige komt thuis en wil op de bank een filmpje kijken. Spuugbak bij de hand en dekentje tot onder zijn kin.
Zijn zusje die tot voor kort zat te spelen is ondertussen ook niet meer zo blij en dan zie ik een natte, bruine vlek die zich verspreid over haar onderrug en de lucht is niet te harden. Terwijl ik de spuugbak van haar broer leeg gooi in het toilet, blijft de poeplucht mij achtervolgen. Ook in de keuken ruikt het naar poep. Gelukkig is hun vader ondertussen thuis gekomen zodat hij zich kan ontfermen over grote broer en ik zussie in bad kan doen. Ik trek zelf ook meteen schone kleren aan, want de natte bruine vlek heeft zich blijkbaar niet alleen over haar rug verspreid. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Schiet mij maar lek. Hoe gaat dat liedje ook alweer? Just another manic monday… Binnen een paar seconden van me-time op de bank met een kop koffie, naar in de mama-modus het hele huis door. Ik was zo blij dat ik nog boodschappen moest doen! Helemaal alleen. Dat voelde gewoon als een uitje na de ochtend die ik achter de rug had.
