Als ik zie dat ik een gesprek gemist heb van een nummer dat met 010 begint, voel ik de bui alweer hangen. Voicemail. Met het opnamebureau van het Sophia kinderziekenhuis, wilt u ons even terug bellen? Het gaat over een o.k datum voor uw zoon.  Nee natuurlijk wil ik niet terug bellen. We zijn al bijna een jaar niet meer in het Sophia geweest, en dat wil ik graag zo houden. Maar wat moet dat moet. Dus met tegenzin bel ik terug.

Zo’n twee keer per jaar moeten we terug, en dat gaat altijd gepaard met een dubbel gevoel. Een kinderziekenhuis is niet de omgeving waar je wilt zijn met je kind. Alleen de naam al: Kinderziekenhuis. Een ziekenhuis vol met zieke kinderen. Met alleen al op de derde verdieping vier kinder ic’s. De ellende die we daar hebben meegemaakt is niet iets waar ik graag aan herinnerd word. Ellende aan het bed van ons eigen mannetje, maar daarnaast word je ook geconfronteerd met andere ouders die hun ergste nachtmerrie moeten meemaken. Op een gegeven moment ga je het herkennen en kun je alleen nog maar dankbaar zijn dat ‘jouw’ bedje wordt overgeslagen.

Maar aan de andere kant is dit de plek waar er een streep werd gezet door de niet in het zinnetje niet met het leven verenigbaar. Naast de diepe dalen hebben we daar ook hoogtepunten en mijlpalen meegemaakt. Ruim anderhalf jaar is dit ons thuis geweest. De plek waar ons mannetje ons zijn eerste lachjes gaf en zijn eerste stapjes zette. Een versierd bed op zijn eerste verjaardag, mooie vriendschappen die we hebben gesloten, en zoveel tegenslagen overwonnen. En wat werd er altijd met ons meegeleefd door iedereen. Verpleegkundigen, artsen, zelfs de medewerkers van de koffiecorner op de hoek wisten van “de mascotte van afdeling ICk4.” Dus als we dan terug zijn is het altijd fijn om een paar van hen weer te spreken. Net zoals het stockholmsyndroom, want eigenlijk zijn we een beetje gaan houden van de mensen die ons zo lang gijzelden.

In een poging om de pijn en stress een beetje te verzachten, proberen we de boodschap zo leuk mogelijk te verpakken:

Je moet volgende week weer naar Rotterdam. Waar al die trams rijden ja, inderdaad! Leuk he! Gaan we naar het ziekenhuis. Ja, met de speelkamer ja. Dan mag jij weer met de visjes spelen. En weet je, je mag ook een nacht bij papa en mama in het Ronald mc Donald huis slapen. Hoe leuk is dat?! En dan gaan we vrijdag naar de slaapdokter.

Dat klinkt zo gezellig, de slaapdokter. En gezellig vindt hij het ook altijd wel. Als we hem naar de afdeling brengen, is hij net een filmster. Veel bekenden en iedereen wil altijd even weten hoe het gaat met dat mannetje dat van zo ver is gekomen. Maar tegen de tijd dat hij de o.k ingereden wordt en de mondkapjes en mutsjes ziet, vind hij het allemaal niet zo leuk meer. En ik ook niet. Want dat is namelijk het punt dat ik mijn zoon, wie ik met alles dat ik in me heb wil beschermen tegen verdriet en pijn, in de houdgreep moet nemen. Terwijl ik zijn armen vasthoud zodat ze hem onder zijl kunnen brengen, huilt hij tot hij in slaap valt. Eigenlijk wil ik heel hard met hem meehuilen. Maar daar wacht ik mee tot hij in slaap is gebracht, want mama’s moeten flink zijn.

Gelukkig, deze opname geen pijnlijke ingrepen. We beloven hem een cadeau en hopen op de anesthesist met die leuke spelletjes op zijn iPhone. Want spelend met een iphone in slaap vallen en wakker worden met een groot cadeau maakt een hoop goed.