Mama je mag niet door rood rijden!

Dat deed ik ook niet?

Wel.

Nee joh, mama reed niet door rood.

Wel!

Twee weken later heeft deze mama de bekeuring op de mat liggen. Shit. Fock. Doei tweehonderdendertig euro. Tot nooit weer ziens!

Deze mama heeft haar rijbewijs nu om precies te zijn vier maanden, twee weken en een dag. Omdat deze mama nou eenmaal geen held is, en er een jaartje of acht over heeft gedaan om haar rijbewijs te halen. Vier keer ben ik afgereden toen ik eindelijk slaagde. Misschien had ik kunnen slagen toen ik voor de derde keer examen deed. Misschien, als ik niet over die kat heen was gereden. Daar kunnen ze niet tegen. En ik blijkbaar ook niet, en zeker niet vlak voor een examen.

Ik denk dat autorijden nooit mijn hobby zal worden. Maar examens afleggen? Één groot drama! Wat er de laatste keer met afrijden anders ging waardoor ik wel slaagde? Geen idee. Een klein wonder? Een examinator met een vlaag van verstandsverbijstering? Misschien was het mijn dikke buik die voor een beetje sympathie zorgde. Ik heb in ieder geval schaamteloos misbruik gemaakt van het feit dat zwangere vrouwen nou eenmaal wat verstrooid zijn. Dat je vergeet door te schakelen en in z’n twee over de snelweg knalt, kan dan gewoon gebeuren. En dat je links af slaat terwijl de examinator je de opdracht geeft om de eerst volgende mogelijkheid rechts af te slaan, komt allemaal door razende hormonen.

Hè wat, zei je rechts? Neeee joh, dat méén je niet. Ik zou toch zweren dat je links zei. Niet?? Rechts…dat is toch de hand waar je duim links zit?

Ik heb maar meteen open kaart gespeeld toen we in de auto stapten: Ik ben bloedje nerveus! De eerste twintig minuten heeft hij me rondjes singel laten rijden zodat ik een beetje tot rust kon komen. Dat, of hij wilde gewoon niet te ver bij het ziekenhuis vandaan met een hoogzwangere achter het stuur. Ik snap het ook wel, ik was aan het zuchten en steunen, en had van de stress het zweet op mijn bovenlip staan. Een amateur zou zomaar kunnen denken dat ik in baringsnood zat op dat moment, maar dat was dus mijn examenstress dat me bijna de das om deed.

Maar goed, we zijn dus ruim vier maanden verder en mijn eerste boete is al een feit. Ik ben nog steeds geen held achter het stuur. Waar een gemiddelde Enschedeër gemiddeld 20 minuten doet over een ritje Borne – Enschede, kan ik gerust vijfenveertig minuten aan het spoorzoeken zijn. Een rotonde zie ik dan gemiddeld drie keer en de juiste afslag komt ook wel een keer of vijf voorbij voordat ik hem te pakken heb. “Mama gaat altijd rondjes rijden.” Is het scherpe inzicht van mijn vijfjarige. De vraag of we al bijna thuis zijn, stelt hij al niet meer. Want of we nou ver weg zijn of dicht bij, bij mama weet je nooit hoe lang een ritje nog zal duren. Maar ik zie een stijgende lijn hoor: ik ben vanmiddag in één keer goed gereden naar de supermarkt, en de motor sloeg maar twee keer af.