Tien kilo. Tien hardnekkige zwangerschap kilo’s. De eindstand na twee zwangerschappen. En shit wat baal ik daar van. Als ik iets mocht zeggen tegen mijn vijfentwintig jarige ik, dan was het: Je bent niet dik! Of mollig, chubby of vadsig. Eigenlijk wil ik het schreeuwen en mijn vijfentwintig jarige ik eens goed door elkaar schudden. Je bent perfect en je hebt een prachtig lichaam! Wees er blij mee, wees er trots op. Er komt een tijd dat je een foto van jezelf, zoals je nu bent, op de koelkast plakt om jezelf te herinneren aan hoe mooi slank je ooit was.

Achteraf gezien was er natuurlijk niks mis met mijn spiegelbeeld en is mijn vierendertig jarige ik stikjaloers op mijn vijfentwintig jarige ik. Of eigenlijk op alle vijfentwintig jarigen met een buik die nog nooit formaat skippybal hebben gehad. Mijn vijfentwintig jarige ik had ook wel eens een kilootje of twee, drie dat in de weg zat. Maar een paar weekjes niet snoepen en wat vaker de sportschool van binnen bekijken was dan afdoende.

tien jaar verder, en tien kilo zwaarder ben ik blij als ik een fatsoenlijk gesprek kan voeren zonder zes-en-een-half keer te gapen. Van het woord sportschool uitspreken word ik al moe, laat staan er een op zoeken. Laat stáán daadwerkelijk gaan sporten. En daarbij, was het maar zo’n feest dat ik drie dagen in de week een uurtje of anderhalf voor mezelf had. Als dat zo was, had ik allang bij de kapper in de stoel gezeten.

Vorige week was daar het uur van de waarheid: Toch maar eens op de weegschaal om de schade op te nemen. Viel me dat even tegen! Ik heb eerst de weegschaal even door elkaar geschud. Dit kán niet, dat ding is kapot. Een paar keer heen en weer veren, héél voorzichtig op mijn linkerteen balanceren, maar nee hoor. Dat rotding deed gewoon zijn werk en gaf nog steeds hetzelfde gewicht aan. Tien rottige kilo’s te veel naar mijn mening. Ik weiger een compleet nieuwe garderobe aan te schaffen, dus de rem moet er op.  Bij mij is het namelijk alles of niks. Ik denk dat ik last heb van bodemdrift: Ik kan niet één dropje in mijn mond steken. Dat worden er altijd twee. En dan een handje vol. En als ik dan eenmaal lekker bezig ben, gaat die zak leeg. En dat gaat net zo met koekjes, chocolaatjes of zakken chips. Dus, voorlopig maar even helemaal niks. Geen gesnaai en gezond eten wat de klok slaat. Ik heb nu al honger!