Mijn onderbuikgevoel vertelde me al een tijdje dat deze operatie er aan zat te komen maar ik hoopte dat ik het mis had. De vijftiende van deze maand staat gemarkeerd in onze agenda. Naar eigen zegge “wil hij niet naar de slaapdokter, ik word daar gek van!” Maar deze pas op de plaats zal nodig zijn om weer stapjes vooruit te kunnen maken.Hopelijk is er weer een plekje voor ons in het Ronald mc Donald huis dat om de hoek staat van het kinderziekenhuis, zodat we nooit ver uit de buurt zullen zijn.

Het zal vreemd voelen om terug te zijn op de plek die maanden lang ons thuis is geweest. Het huis waar ons mannetje letterlijk en figuurlijk zijn eerste stapjes zette. Waar we sliepen, onze eerste blauwe babywasjes draaiden, onze maaltijden bereidden, en familie ontvingen.

Gezinnen die er hun eerste stap over de drempel zetten, pik je er zo uit. Ze worden rondgeleid door een vriendelijke vrijwilliger en hebben een vaak een onzekere, maar vastberaden blik in hun ogen. Vastberaden dat ze zich niet klein zullen laten krijgen. Deze blik hoort bij ouders die net papa en mama zijn geworden, maar er na de geboorte achter zijn gekomen dat er iets mis is. Dan is er veel onzeker, maar ook veel mogelijk.

Zie je een trotse, maar bange en eenzame blik, dan is deze meestal van een man alleen. Hoogst waarschijnlijk is zijn baby te vroeg geboren en ligt de premature spruit in een couveuse op de afdeling neonatologie. De kersverse moeder ligt nog beduusd bij te komen van de veel te vroege bevalling.

Komt er een stel redelijk ontspannen binnen, zal het gaan om een geplande opname van hun kind. Een onderzoek of operatie, maar wel de wetenschap dat ze binnen niet al te lange tijd weer in hun eigen bed slapen. Bij een machteloze en wanhopige blik, dan is het goed mis. Een ernstig ongeluk? Acute ziekte? In iedere geval is er iets vreselijks gebeurt met hun, tot een paar uur geleden, nog gezonde kind.

Dit keer zijn wij de nieuwe eend in de bijt. Alsof we andermans territorium betreden moeten we de omgeving weer even eigen maken. Je wordt daarbij geconfronteerd met zoveel andere gezinnen. Zoveel verschillende culturen, en normen en waarden. Allemaal verschillend, maar één groot goed. Het aller-, aller belangrijkste ligt namelijk te knokken in een bedje of couveuse om de hoek. En ondanks de grote verschillen is iedereen gelijk, want je bent allemaal even kwetsbaar. Dat word je als je een ziek kind hebt: Kwetsbaar. Of je nou of je nou gewend bent om te dineren aan een keurig gedekte tafel met porseleinen servies, of met een bord op schoot voor de tv. Of je er nou bij loopt als een dametje of als een sloeber, op dat moment is iedereen even naakt en kun je niemand iets wijs maken of de schijn ophouden.

Maar naast de gezamelijke keuken en woonkamers die je deelt met andere gezinnen, heb je een eigen kamer om je in terug te trekken. Met een bed om in te slapen en een douche om onder wakker te worden. En wel zo fijn: Op loopafstand van het bed van je kleine vechter. Het feit dat je, als het nodig is, binnen vijf minuten aan zijn bedje staat, neemt een hoop kopzorgen weg. Dus we pakken begin volgende week ons boeltje weer op, stellen hem en ons zelf gerust en hopen dat we snel weer huiswaards mogen. Oost west…Je weet wel.