terror dreumes

Over oorbelletjes bij kleine meisjes en een potje buggyworstelen

Oorbelletjes bij kleine meisjes, ik vind dat dus super schattig. Zussie is gezegend met een prachtige bos met haren en kleine lieveheersbeestjes in haar oortjes zou ik geweldig vinden. Ik hoorde laatst dat er een juwelier in Enschede zit die een nieuw systeem heeft om oorbelletjes te zetten. Met dit nieuwe systeem zou het vrijwel pijnloos zijn, sommige meisjes hadden zelfs pas in de gaten dat ze oorbelletjes hadden toen ze in de spiegel keken.

Perfect!

Het enige wat nog problemen zou kunnen gaan opleveren is dat zussie stil moet zitten. Een voorwaarde is namelijk dat het kind rustig moet gaan zitten, anders gaat het feestje niet door. Maar met een zak koekjes in mijn tas en de Netflix app op mijn telefoon moet dat wel goed komen, denk ik optimistisch. Peppa Pig sleept ons er wel door.

Boy was I wrong…

Een zonnige donderdagmiddag. Heerlijk weertje om even de stad in te lopen met mijn tweejarige. Ze is goed gemutst. Ze eet twee boterhammetjes en drinkt zelfs zonder problemen haar beker melk leeg. We zitten gezellig aan tafel en ik laat haar mijn oorbelletjes zien. “Ikke ook!” zegt ze spontaan. “Wil jij ook oorbelletjes?” Vraag ik haar en ik leg uit dat we dan even naar de winkel gaan en dat ze dan heel stil met zitten. De mevrouw doet dan ‘klik’ en dan heb jij mooie oorbellen. Mijn kind is helemaal enthousiast en ik ook. Let’s go!

Ik neem de buggy mee zodat ze niet dat hele eind hoeft te lopen. Én dan kunnen we na de tijd gezellig nog even door de stad lopen en van de zon genieten.  Zussie wordt zowaar helemaal blij als ze de buggy ziet. Vreemd, denk ik nog bij mezelf. De laatste keer in de buggy wilde ze er steeds uit en sindsdien neem ik hem eigenlijk nooit meer mee. Nou, dan moet het toch helemaal goed komen!

Ik rijd de auto de parkeergarage in, tover de buggy tevoorschijn en ik zet zussie er naast. Net als ik haar er in wil zetten, gaat ze achter de buggy staan en zegt: “Kom mama!” “Nee schat, jij mag ín de buggy zitten.” Zeg ik doortastend, maar ik voel de bui al hangen. “Nee, ikkuh lopuh” Zegt ze terwijl ze parmantig de buggy voor zich uit duwt.

“Nee lief, jij mag lekker zitten. Ik ga jou wel duwen en dan mag je er straks wel even uit.” Maar zussie wil niet lekker zitten. Zussie is ten slotte al ruim twee-en-een-half, dus zussie wil “lekkuh lopuh.”

We zetten deze discussie nog even voort tot ik het zat ben. Ik laat me toch potverdorie niet de les lezen door een tweejarige?! Dus ik pak haar op en zet haar in de buggy. Ik wéét dat ik hiermee de gelegenheid om oorbelletjes te laten zetten ter plekke verpest, maar daar gaat het me al niet meer om. Ik wil gewoon even gezellig met mijn dochter door de stad lopen. Zussie schreeuwt ondertussen moord en brand terwijl ik met de riempjes worstel.

KlIK – Yes, gelukt.

Ik veeg het zweet van mijn bovenlip en begin te lopen. Met elke stap die ik zet begint zussie harder te protesteren (Lees: te schreeuwen alsof ze is bezeten.) en ze sleept dramatisch met haar voetjes over de grond terwijl ze haar bovenlijf voorover laat hangen. Als ik bijna voorover val omdat ik geen beweging in de buggy krijg, geef ik me over. Dit gaat hem niet worden.

Met een zucht haal ik haar er uit en ze is meteen stil. “Ja. lopuh.” zegt ze beledigd. “Nee, naar huis.” Zeg ik teleurgesteld.

Dezelfde buggyworsteling herhaalt zich in de auto en gefrustreerd rijd ik naar huis. Niet omdat we niet eens een poging hebben kunnen doen om oorbelletjes te laten zetten, maar omdat een tweejarige blijkbaar bepaald of we de stad in lopen of niet. Eenmaal thuis leg ik haar in bed en denk ik nog een keer na over wat zich zojuist heeft afgespeeld. Terwijl zussie heerlijk ligt te slapen voel ik mezelf rustig worden. Anderhalf uur later is ze weer wakker en probeer ik nog een keer op niveau met met mijn driftige dochter te praten. Maar blijkbaar is ze het voorval al vergeten en vindt ze het belangrijker om te weten of ze nog een koekje en wat te drinken krijgt.

Pittige zussie met haar pittige karakter. Wat kan ze het mij, én haar zelf soms moeilijk maken. Maar wat ben ik stiekem trots op haar pittige karakter. Ik verklaar hierbij het buggy tijdperk voor gesloten.

♥♥♥

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]