Virus nummer driehonderd-zeven-en-zoveelste was hem net iets te veel. Dan is tlc geven waar we zo goed in zijn niet meer genoeg en is hij te ziek om thuis voor hem te zorgen en te vertroetelen. Mijn dappere zoon.
Het is al routine geworden. Ik ga mee in de ambulance en zijn vader gaat naar huis om onze spullen voor de komende dagen te pakken en rijdt er achteraan. Gelukkig is hij nog net op tijd in Rotterdam om de sleutel van een kamer in het Ronald mc Donald huis op te halen.
Mijn zesjarige wordt geïnstalleerd op de kinder ic waar iedereen hem kent, maar hij kent niemand. Hij probeert zijn tranen weg te slikken als we hem in de avond alleen moeten laten in dat grote ziekenhuisbed. We kunnen hem een beetje troosten met het idee dat papa en mama om de hoek in het Ronald mc Donald huis slapen en zo bij hem zijn als dat nodig is. Als ik een half uur later bel met de afdeling vertelt de lieve zuster dat hij nog steeds verdrietig is dus ik ga nog even naar hem toe om hem een nachtzoen te geven. Een nachtzoen en honderd kusjes en knuffels. Hij valt in slaap maar schrikt wakker bij elke beweging die ik maak.
Niet weg gaan hoor, dan word ik verdrietig en ik heb reuze tranen.
Ik zie hem worstelen met zijn verdriet en mijn moederhart breekt. Ik móet echt even slapen en dat leg ik hem ook uit. De afgelopen week hebben we ons best gedaan om dit virus thuis te bestrijden en vooral in de nachten is de zorg dan intensief. Het is half twee als ik eindelijk in het vreemde maar toch zo vertrouwde bed ga liggen. Ons thuis ver van huis voorziet ons wederom van een slaapplek, wat zijn ze toch lief voor ons en wat voelen we ons weer welkom.
Als ik om zes uur wakker word dwing ik mezelf om te blijven liggen tot de wekker om half acht gaat. Ik douche me, kleed me aan en maak me klaar om naar de afdeling te gaan. Benieuwd hoe zijn nacht was.
Ik heb niet geslapen, ik heb gewacht tot jullie kwamen. Boefje. Mijn dappere boef.
De tweede avond in dat grote ziekenhuisbed neemt hij er genoegen mee dat de lieve zuster hem in slaap kriebelt. Alles went, een beetje. We laten de zorg over aan de verpleging en ik neem even de tijd om van me af te schrijven voordat ik ga slapen.
Welterusten.
6 comments: On Mijn dappere zoon
zucht….soms helpen woorden niet genoeg, maar hoop dat jullie dappere dodo snel opknapt!
Lief! ?
Heel veel sterkte en liefs!!
Lief, dankjewel!
Sterkte!, hopelijk knapt hij snel op en kunnen jullie weer naar jullie eigen! bed???
Dankjewel! Ik hoop het ook.
Sliding Sidebar
mijn ei
Als niks zeker is, is alles mogelijk.En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.
Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.
Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.
En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.
Als niks zeker is, is alles mogelijk.Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.
jouw ei
[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]