2016 was heftig. Elke december evalueren we het afgelopen jaar en elk jaar hopen we dat we in wat rustiger vaarwater zullen komen. Gebeurt niet. We zitten nog steeds in die achtbaan waar we zeven jaar geleden in stapten. Die achtbaan die maar door en door dendert. Af en toe vermindert hij vaart en dan kunnen we van het uitzicht genieten. Af en toe kunnen we wat bijsturen maar over het algemeen wordt de richting voor ons bepaald.
- Ik schreef een open brief aan de moeder van drie
- En in mijn vrije vertaling van ‘welcome to Holland‘ legde ik uit hoe het is om een zorgintensieve zoon te hebben.
Ik…
Als je de medische status van onze zesjarige niet mee telt was 2016 een prima jaar voor ons allemaal. Ik werk nog steeds met plezier twee dagen in de week op een kinderdagverblijf. Ik krijg gelukkig veel begrip van mijn werkgever en collega’s, want af en toe is het puzzelen voor de roostermaker! Op mijn zomervakantie na zijn al mijn vakantie uren op gegaan aan ziekenhuis opnames, doktersbezoeken of dagen dat ik zelf bij onze zesjarige wilde blijven omdat hij ziek was. Maar het is fijn dat dat meestal zo geregeld is en ik dus niet in een moeder/ werknemer spagaat kom. Twee dagen buitenshuis werken is goed te doen want dit betekent dat ik 5 dagen in de week tijd heb voor andere dingen. In willekeurige volgorde: koffie met vriendinnen, sporten, weekend vieren, moeder zijn, bloggen, niksen, filmpjes kijken en huisvrouwdingen.
- Ik viel zes kilo af door Project dunne deernes
- Ipv een bucket list maakte ik een fuck it list.
Hij…
De vader des huizes werkt nog steeds met veel plezier aan zijn passie. Hij heeft een verlichting zaak in het centrum van Enschede. Als lichtadviseur, -leverancier en -monteur heeft hij al heel wat woningen voorzien van prachtige design verlichting. Vaak weten nieuwe groot grondbezitters hem te vinden en komen ze met bouwtekening binnenlopen voor licht advies en een lichtplan. Hij laat mij foto’s zien van prachtige projecten, wow wat doet hij dat toch goed. Wat ben ik trots op hem en wat is hij toch goed in zijn werk. Tot zover deze verkapte reclame voor Schöppink lichtdesign, terug naar 2016.
- Ik schreef over de eerste dag zelfstandig ondernemen van mijn man. (georganiseerde chaos)
- Help mijn man wordt 40 schreef ik voor zijn verjaardag.
Zussie…
Zussie is nou toch echt wel baby af en dat is in alles te merken. Met haar wilde krullen en dikke dijen noem ik haar mijn kleine Beyoncé. Met diva gedrag en alles. Als baby was ze zo zoet en braaf maar het lijkt of er een knop om is gegaan. Ze denkt dat ze met haar bijna twee jaar al inspraak heeft en dat zorgt bij alle partijen voor de nodige frustratie. Maar wat is ze lief en schattig. Als ze haar armpjes om mijn nek legt om mij uitbundig te knuffelen. Als ze liedjes begint mee te zingen en haar handjes in de lucht gooit om mee te dansen. Het is zo’n heerlijk, pittig kind die best haar plekje mag opeisen in ons drukke gezinsleven.
- Ik schreef over haar taak die zij in ons gezin heeft,
- en in de zomer kocht ik een tuigje voor haar.
Onze zesjarige…
Onze zesjarige heeft enorme sprongen gemaakt in 2016. Zijn overstap van speciaal naar regulier onderwijs ging niet zonder slag of stoot, maar wat hebben we de juiste keuze gemaakt! En wat was de timing perfect! We werden min of meer gedwongen tot deze keuze omdat hij geen indicatie meer kreeg voor 2016, maar dat was blijkbaar niet voor niks. Ondanks dat hij, doordat hij best vaak ziek is, veel mist op school kwam hij thuis met een uitstekend rapport. Het begin was zoals elk begin moeilijk. Maar hij heeft echt zijn plekje gevonden in de klas en hij maakt vriendjes. Ik ben zo blij voor hem, en ontzettend trots. Een dikke pluim voor zijn school, want iedereen is zo betrokken en begaan en er wordt echt meegedacht. We hebben de juiste keuze gemaakt.
- Hier lees je deel 1 van de serie die ik schreef toen mijn zesjarige de overstap ging maken van speciaal naar regulier onderwijs. (in totaal 5 delen)
Als je zijn medische status wél mee rekent, was 2016 bagger. Er was geen virus die zijn deurtje over sloeg en ondanks meerdere operatie’s kwamen we geen stap vooruit in het medische traject dat we moeten volgen om onze zesjarige ooit canule vrij te krijgen. Maar in zijn geval is stabiel nog steeds vooruitgang. Dus geduld, geduld, geduld. Zijn binnenste is nog steeds niet af. In 2017 komen we weer voor flinke uitdagingen te staan om hopelijk weer stapjes te kunnen maken.
- Als hij ziek is moeten we 20 beslissingen in 1 minuut maken
- Ik schreef Het dagboek van een moeder op de kinder i.c
- En hier lees je wat mijn zesjarige denkt en zegt als hij naar de slaapdokter moet.
En dan, mijn blog. Die liet een enorme groei zien in vergelijking met 2015. Bijna 50.000 unieke bezoekers wisten de weg naar mijn site te vinden. Voor een hobbyblogger die geen blogdoelen heeft en eigenlijk maar gewoon wat doet is dat best leuk en maakt me dat best wel trots. Dit jaar zette ik 82 blogpost online, wat ik nog elke keer spannend vind. Op Facebook heeft mijn blogpagina bíjna 1.000 likes, wie weet ga ik de 1.000 nog op de valreep aantikken;) Ik zit nog steeds vaak in tweestrijd welke kant ik op zal gaan met mijn blog en daar is het laatste woord nog niet over gezegd.
- Mijn meest gelezen is by far de vacature die ik online zette. Deze oproep werd massaal gedeeld en ging viraal in Enschede en omstreken. Uiteindelijk werd deze oproep 13.910 keer gelezen. En wat zijn we blij met de twee verpleegkundigen die ons team zijn komen versterken!
- Wat ik schreef over mijn nieuwe credo ‘just keep swimming‘, is met 193 views de minst gelezen blogpost van 2016. Wat eigenlijk best wel jammer is, want ik denk dat veel moeders wat kunnen met de wijze raad van Dory.
Voor 2017 is mijn doel hetzelfde als vorig jaar: Plezier hebben in het schrijven. Ik schrijf als ik inspiratie heb, als ik mijn verhaal kwijt wil of als ik iets wil uitleggen. Super bedankt voor het lezen, super bedankt voor het mee leven en super bedankt voor de lieve berichtjes en reacties! Ik waardeer het echt ENORM!
Liefs,
Heleen.