Al een tijdje stond 5 januari omcirkeld op onze kalender. In het rood en dikgedrukt. Want Freek Vonk gaat op tournee door Nederland! En raad eens? Hij komt ook naar Enschede! Op 5 januari begon de kaartenverkoop en het was even flink stressen achter de computer. Want wij móesten daar bij zijn. En niet alleen omdat mijn achtjarige een enorme Freek fan is, maar sinds de vorige show heeft hij een missie…
De voorpret
Hoe je een zes jarige en een achtjarige een gat in de lucht laat springen? Door een kaartje te kopen voor de live show van Freek Vonk. Afgelopen zaterdag was het eindelijk zo ver. Wij hadden kaarten voor de show van 17 uur dus we konden op ons gemakje nog wat gaan eten op het terras. De jongens struinden de oude markt van Enschede af en na 246 keer de vraag: “wanneer gaan we nou?” Was het eindelijk zo ver. Van alle kanten kwamen stuiterende kinderen aangelopen, allemaal richting het Wilmink Theater. De zaal vulde zich al snel met kleine Freekjes in de dop en hun ouders.
Onze missie
Wij gingen al eerder naar Freek Vonk live, maar toen in de Heineken Music Hall. Ik schreef hier over voor VETTT (lees hier). Dat was een geweldig spektakel, maar sindsdien heeft onze achtjarige nog maar 1 missie: de high five die hij toen op een haar na miste, alsnog krijgen van Freek. Aan het eind van de vorige show gebeurde er namelijk dit:
Natuurlijk stond Juliën binnen een mum van tijd in het gangpad en maakte hij zijn arm zo lang mogelijk. Freek Vonk kwam aangerend en Juliën stak zijn arm nog iéts verder uit. Freek was binnen hand bereik en…..sloeg vlak voor zijn neus het andere gangpad in.
Johan de varaan
Nou moet je weten dat Juliën niet alleen groot fan is van Freek Vonk, maar ook van diens beste maatje Johan. Johan is een varaan. Om precies te zijn een witkeelvaraan. En iemand die een varaan als huisdier heeft, krijgt van Juliën in één klap de heldenstatus. Bijna wekelijks vraagt hij of hij een slang als huisdier mag. Of een baardagaam. (google that;). Dus een varaan als huisdier is natuurlijk wel the next level. Juliën was dan ook wel een beetje zenuwachtig of Johan ook wel mee zou komen.
Want we gingen er van uit dat er, net als de vorige keer, een vragenrondje zou komen aan het einde van de show. Juliën had al lang bedacht dat hij dan zou vragen of hij Johan mocht aaien. Hij wilde er niks van horen toen ik opperde om een andere vraag te bedenken. “Juul, hij gaat jou echt Johan niet laten aaien hoor. Als je al één van de gelukkigen bent die een vraag mag stellen, bedenk dan liever een vraag waar je ook een leuk antwoord op krijgt.” Maar hij was vastbesloten om de vraag der vragen te stellen, dus oké. Dromen moet je hebben natuurlijk. Zijn neef bedacht de vraag of hij het litteken mocht zien van de haaien beet. Daar waren mijn zus en ik helemaal voor. Een man die kledingstukken uittrekt, moedigen wij natuurlijk aan. Maar goed, ik dwaal af.
De high five. Kreeg hij die nou of niet?
Het was een geweldige show. Freek nam ons mee op een reis rond de wereld en vertelde zoals altijd boeiend over zijn passie. Over allerlei dieren, over hun gewoontes en leefomgeving en dat alles op een mooi aangekleed toneel. Tussendoor kregen we leuke of boeiende filmpjes te zien. De twee jongens op stoel 24 en 25 van rij 8 hebben met open mond zitten luisteren. Toen Freek over de Savanne vertelde was daar het moment…(Althans, als ik het goed heb onthouden komt Johan daar vandaan. Mr Vonk? Correct me if I’m wrong ;) ) Hij verdween van het toneel om terug te komen met Johan de varaan.
Hij liep zelfs een ere rondje met hem door de zaal. Magisch!
Juliën veerde van zijn stoel en toen Freek twee banken verderop langs liep, kon Juliën hem bijna aanraken. Hij was een beetje teleurgesteld dat hij doorliep, maar hij herstelde zich toen hij aan de vragenronde dacht. En als het goed is zou Freek de zaal nog rond lopen om iedereen een high five te geven.
Dé high five, dit kon niet meer mis gaan.
Bij de vragenronde kwam hij nét niet aan de beurt. De kinderen op rij 7 wel, dus wij zaten net een rij te ver. Maarrrr…de show zat er op en Freek begon aan zijn high five rondje. Hij begon helemaal aan de andere kant van de zaal. Oh mijn hemel wat spannend. Welke kant zou hij op gaan? Zou hij hem niet over het hoofd zien? Ik zei tegen Juliën dat hij goed moest opletten, zijn hand op moest steken en ik bedacht me dat ik me te veel liet mee slepen. Koest moeders, stapje achteruit! Van een afstandje met hem mee hopen dat het lukt dan maar.
Daar kwam hij aan. Nog 10 meter…nog 5, 4, 3, 2, 1….en HIGH FIVE! In the pocket, beide neefjes. Twee blije jongetjes gingen zielsgelukkig naar huis.
Volgend jaar gaan we weer hé mam? Want ik heb mijn vraag nog niet kunnen stellen.
Goed hoor schat, dromen moet je hebben.
