Ik zit in de hal naast de klas waar mijn zoon mee doet met een potje bingo. De laatste schooldagen van het jaar zijn altijd de meest gezellige dagen. Een potje bingo, waterpret op het plein en vanavond het eindfeest. Terwijl ik zie hoe de juf en meester de cadeautjes in ontvangst nemen die de kinderen voor hun hebben meegebracht, komt het ineens bij me binnen: Mijn zoon gaat volgend jaar gewoon naar groep vijf! Groep vijf, de bovenbouw! Dit besef zorgt voor een instant dankbaar en trots gevoel. Een beetje gênant ook, want ik zit daar dus weer eens mijn tranen weg te slikken.

Potverdorie, mijn zoon gaat gewoon naar groep vijf!

Ik moet even terug denken aan twee jaar geleden rond deze tijd. Ik stapte toen voor het eerst met mijn zoon deze school binnen. Hij mocht drie ochtenden meedraaien om sfeer te komen proeven en zijn nieuwe klasgenootjes voor het eerst te ontmoeten. Die eerste dag was voor ons allebei heftig. Een fragment (lees >hier< helemaal) van wat ik naar aanleiding hiervan schreef:

“Als een mes in mijn moederhart die drie keer werd rondgedraaid. Zo goed en kwaad als ik kon (niet dus) slikte ik mijn tranen weg en probeerde ik het gesprekje luchtig te houden. Dit gesprekje voeren we wel vaker, maar deze keer kwam het net even iets harder aan. Toen hij weer wegfietste zat ik met een glimlach op mijn gezicht een beetje kapot te gaan.”

Had ik maar geweten wat ik nu weet. Ergens wist ik dat het goed zou komen, maar het is soms zo moeilijk om op dat gevoel te vertrouwen. Hij heeft echt nog wel zijn moeilijke momenten hoor. En volgens de CITO toets is hij niet de beste leerling, maar wat zou dat. Voor zijn doorzettingsvermogen, kracht en groei krijgt hij een dikke vette uitmuntende goed plus. Hij krijgt nogal wat te verwerken in zijn leven, dat zijn schoolprestaties daardoor wat achter blijven lijkt me meer dan logisch. Maar hij boekt vooruitgang, zit op zijn plek, heeft vriendjes en heeft plezier op school. En potverdorie, volgend jaar gaat hij ‘gewoon’ naar groep vijf!

Bingo!

Klinkt er een bekende stem uit de klas. Mijn achtjarige heeft een volle kaart. Oh God, daar gaan we weer. Weekdier dat ik ben. Ik pink ongezien een traantje weg als hij zijn gewonnen cadeautje in ontvangst neemt. Deze momenten overvallen me altijd. Die gewone dingen die zo ontzettend speciaal zijn voor ons. Ik ga snel een kop koffie halen op deze laatste dag dat ik mee ging naar groep 4 en maak mezelf weer onzichtbaar.

♥♥♥

Volg je mij al op Instagram? In mijn stories zie je een dagelijkse update van mijn niet zo alledaagse leven. Mijn gebruikersnaam is evenheleen.nl, of klik op deze link.