Het is zondagmiddag en we zitten in de auto op weg naar een verjaardag. Zussie zit achterin en haar broer zit naast me op de passagier stoel. Ik hoor Jan Smit op de radio en ik geef een slinger aan de volume knop. De handen van zussie gaan de lucht in en vrolijk beweegt ze mee met de muziek. Ik moet er een beetje om lachen, ze heeft dezelfde foute muzieksmaak als haar moeder.

Dit liedje zong ik altijd voor haar broer. In de maanden dat hij in het Sophia kinderziekenhuis lag zong ik geen slaapliedje voor hem, maar ik zong dit nummer dat in 2010 veel gedraaid werd op de radio. Ik word altijd vrolijk van Jan Smit en ik vond de songtekst hoopgevend en een positieve boodschap hebben. Iets dat we wel konden gebruiken in die tijd. Who cares dat de muziek van Jan een beetje fout is, dat is slaap kindje slaap ook.

Leef nu het kan, praat met Jan en alleman
pluk de dag wees paraat, laat zien dat je bestaat
hou van het leven, het leven houdt van jou
ga er uit, zegt het voort zodat iedereen het hoort.

Ik zet de radio iets zachter en vertel mijn zoon over de betekenis van dit liedje. Dat ik dit altijd voor hem zong toen hij als baby’tje in het ziekenhuis in Rotterdam lag. Daar moet hij even over nadenken en hij zet de radio met een glimlach weer wat harder. Zussie gooit haar handjes weer in de lucht en ik zing mee met de muziek zoals alleen moeders dat kunnen. Zo vals als een kraai.

En dan bedenk ik me dat het morgen precies 5 jaar geleden is dat onze dreumes werd ontslagen uit het Rotterdamse kinderziekenhuis en we hem eindelijk mee naar huis mochten nemen. 5 jaar! Een jubileum. En ik vind het grappig dat dit liedje mij er aan doet denken want meestal ben ik er de hele maand september mee bezig. Tijd heelt blijkbaar echt alle wonden. Nou ja, verzacht alle wonden in ieder geval.

Gefeliciteerd met ons, we zijn morgen 5 jaar thuis.

Vorig jaar beschreef ik de dag dat onze dreumes eindelijk ontslagen werd uit het Sophia kinderziekenhuis. >klik<