Er was een tijd dat ik hoopte dat alle medische obstakels achter de rug zouden zijn tegen de tijd dat mijn zorgintensieve zoon naar de basisschool zou gaan. Wishfull thinking natuurlijk. Op zijn vierde verjaardag had hij nog steeds zijn tracheacanule waardoor zijn spraak wordt bemoeilijkt, en ook was en is hij nog steeds afhankelijk van sondevoeding. Maar veerkrachtig als we zijn geworden, stellen we onze doelen bij. In het speciaal onderwijs hebben we een school voor hem gevonden waar hij op zijn plek zit en waar we hem enorm zien groeien.

Het klasje van rond de tien kinderen, de groepslogopedie en individuele logopedie hebben hem het afgelopen jaar goed gedaan. Nu, vlak voor zijn zesde verjaardag is het dan zo ver. De uitslagen van de (logopedische) testen lieten zien dat hij het aan zou moeten kunnen om de stap te maken naar regulier basisonderwijs. En dat is best een mijlpaal. En heel erg spannend.

Want testen kunnen wel uitwijzen dat hij het aan zou moeten kunnen.Maar hij is niet getest op weerbaarheid. Of op zelfvertrouwen. En op het lef om in een volle klas van vijfentwintig of meer kinderen voor zichzelf op te komen of om ook maar zijn mond open te doen.

Ondertussen ben ik maar wat trots op onze bijna zesjarige die nog van niets weet. We gaan hem nog maar niet belasten met de onzekerheid die deze overstap met zich mee zal brengen. Aan ons de schone taak om een school te vinden die hem hier in kan begeleiden. Die het ziet zitten om ons mannetje met al zijn bijzonderheden, en zijn verpleegkundige die ze er dan ook bij krijgen, een plekje te bieden. Hij zal zich straks moeten kunnen redden met een juf die misschien iets minder begrip of geduld met hem heeft. Of hem misschien niet goed verstaat. Niet weet van hoe ver hij is gekomen en wat een onzeker ventje er achter die eigenwijze, ondernemende en soms grenzenzoekende kleuter zit.

Meer van dit soort mooie versjes vind je oplentezoet.nl

Lees hier deel 2 van dit avontuur. (klik)