Daar sta ik dan. Een jaar geleden stond ik ook op dit schoolplein te zwaaien. Groep vijf ging op schoolkamp en werd uitgezwaaid door de andere klassen. Het was de eerste wendag op de nieuwe school van onze (toen nog) zesjarige. Wat een lastige dag was dat voor ons allebei! Hoe we deze dag beleefden lees je hier. >klik<

Waar alle kinderen bij het hek stonden te zwaaien of hun leven er van af hing, had mijn zesjarige geen oog voor deze spannende gebeurtenis. Zijn eigen leven was op dat moment spannend genoeg.

Vandaag, een jaar later gaat groep vijf weer op kamp en sta ik weer te zwaaien. Maar dit keer sta ik alleen, zonder dat hij aan mijn arm hangt. Dit keer staat hij gewoon tussen zijn klasgenootjes te zwaaien. Just one of the guys.

Terwijl ik naar hem sta te kijken vergeet ik te zwaaien naar de auto’s die toeterend voorbij rijden. Ik denk aan het afgelopen jaar en wat hij allemaal voor zijn voeten heeft gehad. Een nieuwe school, nieuwe juffen, nieuwe kinderen, nieuwe regeltjes, een compleet andere wereld dan het speciale onderwijs waar hij vandaan kwam. De operaties die hij moest ondergaan, de ziekenhuisopnames omdat hij ziek was, en dan nog de struggles van elke zevenjarige die in groep drie zit.

Ik kijk naar hem en ben zo ontzettend trots op hem. Anders dan anders, maar toch gewoon een jongen die staat te zwaaien op het plein. Hij heeft veel geleerd dit schooljaar en wie weet heeft hij andere kinderen ook wat geleerd.

Dat niet iedereen hetzelfde is bijvoorbeeld. Dat iedereen zijn of haar sterke en zwakke punten heeft en dat je elkaar kunt helpen of hulp kunt vragen. Dat niet iedereen is geboren met geluk in tuk en dat gezondheid nog altijd het aller belangrijkste is. En waar het allemaal mee begint: aardig zijn. Ook al ziet iemand er anders uit, of klinkt hij anders dan jij zelf.