Onze buren hadden vroeger een hondje. Zo’n kleine bruin/witte terriër, Trixie. Van de één op andere dag was Trixie ineens weg. Naar de boerderij voor oude dieren gebracht zei de buurvrouw. Daar kon hij lekker spelen. Een beetje gek vonden we het wel, mijn vriendinnetje en ik. Pas jaren later besefte ik dat trixie het eindige had verruild voor het oneindige en naar de hondenhemel was gegaan. Maar dat onwetende hè, dat was best fijn op die leeftijd.

In de tijd dat nog niemand aan feestende mensen met een kaalgeschoren hoofd dacht als je het over Gabber had, hadden wij een hond met die naam. Toen ik veertien was, was Gabber zeventien, stokoud en ze stonk een beetje. Maar wat was ze lief. En een van de constante factoren in mijn leven. At mijn hard geworden broodkorstjes op die ik als kind stiekem onder te tafel gooide, en beschermde mij later tegen boeven en onaardige buurtkinderen. Maar zoals ik al zei, ze was op het laatst echt stokoud. En oh wat deed het pijn toen mijn moeder me vertelde dat Gabber op was. Ziek, oud en op. Ze moest een spuitje. Ik ben er echt kapot van geweest.

Tegenwoordig hebben mijn ouders een bakbeest van een hond genaamd Hugo, en Breezer de kat. Mijn zoon rekent deze dierenvriendjes tot twee van zijn beste maatjes. Breezer is oud. Niet stokoud, maar wel ziek. Breezer moet een spuitje. Toen mijn moeder mij belde met dit nieuws, had ik even bedenktijd nodig hoe ik dit ging brengen. Want hoe leg je een kind van vijf in vredesnaam uit dat de dierenarts zijn dierenvriendje eigenhandig naar de kattenhemel gaat helpen? Ik heb hem pas wijzer gemaakt toen Breezer al niet meer was.

Weet je nog dat opa met Breezer naar de dierenarts moest omdat hij ziek was? Breezer was zo ziek dat hij niet meer beter kan worden. Breezer is dood gegaan.

Net als zieke oude poes van Dikke Dik? Ja, net als zieke oude poes. Heel pedagogisch heb ik nog het verhaaltje over zieke oude poes voorgelezen, maar veel reactie kreeg ik niet. Geen tranen met tuiten, en geen moeilijke wat-gebeurt-er-als-je-dood-bent vragenvuur.

Als we de volgende dag langs mijn ouders gaan en voor iedereen een half haantje meenemen, moeten we voor Hugo een hondenkoekje kopen bij de dierenspeciaalzaak tegenover de poelier. “Voor Breezer nemen we niks mee, want die heeft geen dikke buik meer. Breezer is dood.” Aldus zoonlief. En dat was dat, zo simpel is het blijkbaar. Breezer is niet meer. Dag, Breezer, dag…