genant

Gênante momenten

Als je me vraagt naar mijn meest gênante momenten moet ik even graven. Niet dat ze er niet zijn hoor, maar ik denk dat ik ze verdrongen heb. Ik moet denken aan de tijd dat ik kappersopleiding deed en de uitgroei van een dametje mocht bijwerken. In een poging om de verf resten van haar voorhoofd te poetsen, was ik net iets te grondig en poetste ik haar getekende wenkbrauwen weg. Lullig.

Of aan die keer dat ik door de gladheid zo verschrikkelijk languit van mijn fiets viel. Maar dat was om zes uur ’s ochtends dus dat zag niemand.

Of die keer dat ik voor het eerst op een verjaardag van mijn toenmalige vriendje me netjes voorstelde aan alle ooms en tantes die aan tafel zaten. Halverwege besefte ik me dat ik niet meer wist waar ik was begonnen en dus schudde ik tante nr 1, twee keer de hand. Dat is ook gênant te noemen.

En we hebben allemaal wel eens social media geopend terwijl we net een wijntje te veel op hadden om vervolgens de volgende ochtend snel alles te wissen, toch? Oh, niet?

Facebook wist mij van de week ook aan een gênant moment te herinneren. Nou ja, gênant….in ieder geval zo’n moment waarvan je zegt: over een tijdje kunnen we hier vast hartelijk om lachen. Het gaat om deze foto.

genant

Zoals de meesten van jullie wel weten, heeft mijn zesjarige de eerste maanden van zijn leven doorgebracht op een kinder ic. Best heftig allemaal. Toen hij eindelijk mee naar huis mocht, ging daar nogal wat aan vooraf. Even voor jouw beeldvorming: We werden opgeleid om juist te handelen bij alle denkbare scenario’s. We kregen een noodplan mee in geval van een incident waarbij hij erg benauwd kan worden en het medisch spectrum Twente werd op de hoogte gesteld van zijn medische status.

Bij het afscheid werd gezegd dat we er rekening mee moesten houden dat we vast en zeker nog vaak terug zouden zijn omdat de zorg te intensief  wordt als hij ziek is. Maar niemand had er rekening mee gehouden we binnen drie weken terug zouden zijn en de reden was dus redelijk tja, redelijk gênant.

We zijn op dat moment net drie weken thuis. Drie heerlijke weken. Mijn moeder is er om onze dreumes in bad te doen, zodat ik even mijn handen vrij heb. Als ze hem uit bad haalt hoor ik haar met een beknepen stem zeggen: Heleen, volgens mij heeft hij een muntje ingeslikt. Onze dreumes, die toen nog niks oraal binnen kreeg maar alles via een sonde. Die had een muntje ingeslikt. Zijn slokdarm is door vele operaties geen mooie rechte buis en zijn maagje is extreem klein, dus dit is foute boel!

Onderweg naar het ziekenhuis bel ik zijn vader dat hij ook moet komen. Een röntgen foto laat een muntje zien die halverwege zijn slokdarm is blijven steken, precies ter hoogte van zijn canule. Na een belletje met de KNO arts is het vrij snel duidelijk dat we met de ambulance naar Rotterdam zullen worden gebracht.

We komen aan het eind van de middag aan op zijn vertrouwde afdeling en bezorgde gezichten veranderen al snel in grinnikende gezichten als de verpleegkundigen horen waarom we terug zijn.

Onze boef krijgt een roesje en als hij terug komt van de o.k overhandigt de KNO arts ons heel triomfantelijk een potje met daarin een muntje. Dat potje staat in onze letterkast en nog regelmatig vertellen we het verhaal van het ingeslikte muntje. Het verhaal dat onze zesjarige werkelijk hilarisch vindt.


Ik doe mee met de 30DaysBlogChallengeNl van Hare Maristeit. 30 easy breezy blogonderwerpen die je allemaal in willekeurige volgorde voorbij zult zien komen op mijn blog.  blog challenge 

 

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

2 comments: On Gênante momenten

  • Haha, ik zie jullie nog binnenkomen op de afdeling. Het nieuws had zich natuurlijk als eerder verspreid, en wisten we al van jullie komst. De vaste club van toen vergeet deze ook niet hoor??.
    Het is altijd leuk om te zien hoe het met jullie gaat.

    Liefs
    Nienke Ick

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]