De wandeling na een rit van twee uur in een warme auto. Tijdens die rit luisteren we naar de radio en naar elkaar, eten we een zak m&m’s leeg en dommel ik af en toe in slaap. We parkeren de auto in een volle garage en dan die wandeling.
Alsof je een andere wereld in stapt.
Tijdens deze wandeling schudden we de stress en de angst die zich de afgelopen maanden heeft opgebouwd van ons af. Dat ruilen we in voor vechtlust en vertrouwen. We zetten de automatische piloot aan en lopen de route die we al tig keer hebben gelopen. Enschede ís niet alleen ver weg, maar voelt ook ver weg.
Na een warm ontvangst in het Ronald mcDonaldhuis drinken we een bakkie troost en we kletsen even bij met de bekende gezichten. Dan lopen we naar de kamer die deze week de onze zal zijn.
Onbetaalbaar.
Morgen gaan doen we waarvoor we hier gekomen zijn. Met elkaar en met volle tegenzin. Maar we doen het wel. Om hopelijk weer een klein stapje verder te komen op die lange weg die nog voor ons ligt.
