goed nieuws

Goed nieuws of slecht nieuws?

Op de dag van de operatie moeten we ons om negen uur melden op de afdeling. Zoals verwacht is onze achtjarige stikzenuwachtig. Dus nadat hij zijn o.k pyjama heeft aangetrokken, krijgt hij een flinke dosis kalmerende medicatie. Dat kickt er meteen in! De wereld om hem heen begint te draaien en hij vraagt zich hardop af waarom hij geen botten meer in zijn lichaam heeft.

Als ik niet zo met hem te doen zou hebben, had ik het hilarisch gevonden.

Omdat hij zo wappie is, kan ik hem wel drie keer overnieuw blij maken door te vertellen dat we een Nintendo switch voor hem hebben gekocht. En als hij wakker wordt na de operatie…nóg een keer.

Helaas zorgen de medicijnen er niet voor dat hij minder verdrietig en angstig is. De rit naar de o.k blijft gewoon huilen met de pet op. We hadden het van te voren doorgesproken en de afspraak gemaakt dat hij niet zou gaan tegen stribbelen en dat ik zijn neus zou dichtknijpen zodat hij het slaapgas niet zou ruiken. En dát doet hij wel heel goed.

Geen worstelpartij. Hij valt heel rustig in slaap en wat is dat fijn!

Een dikke kus voor mijn slapende achtjarige, die ineens zo’n lang eind lijkt. Een “zet hem op” voor het medisch team en dan begint het lange wachten. We drinken een kop koffie bij het koffie tentje op de hoek, halen wat comfort food en komen de uren etend, drinkend en zappend op het bed van onze Ronald mcDonald kamer door. Ik val zelfs even in slaap. (Nou ja zelfs…ik ben in een chronische staat van vermoeidheid dus ik zou nog staand kunnen slapen.) De tijd kruipt voorbij en om 15:30 krijgen we het telefoontje dat hij weer naar de afdeling wordt gebracht.

Ze zijn vier uur met hem bezig geweest en ik vraag me af of dit gunstig is. Er waren meerdere scenario’s genoemd. Plan A en plan B zullen we maar zeggen. Ter plekke zouden ze beslissen welk scenario ze zouden volgen. Is vier uur opereren in dit geval lang? Of kort? Goed nieuws? Slecht nieuws? Zo spannend allemaal!

Terwijl we de afdeling oplopen weten we nog steeds niet wat we zullen aantreffen.

Onze grote achtjarige is nog diep in slaap en gelukkig komen de artsen die hem geopereerd hebben al snel vertellen hoe het is gegaan.

“Het is heel goed gegaan.” Mijn hart maakt een sprongetje en ik voel dat mijn schouders zich ontspannen. “Plan A is prima verlopen.” De dokter vertelt dat het allemaal heel voorspoedig is verlopen en dat de leefregels voor na de operatie ook wat kunnen worden aangepast. Zo worden de opgelegde vier weken van niet eten en drinken, er maar één. “En een week blijven? Ach, als hij zich morgen goed voelt mag hij naar huis hoor!” Gapend kijken we hem aan.

Oké, dit gaat snel. We moeten echt even schakelen.

Goed nieuws! Allemaal goed nieuws! Dit zijn we helemaal niet gewend en we zijn stomverbaasd. Iedereen is positief over de operatie, over wat ze hebben gezien en er wordt zelfs voorzichtig over het toekomstperspectief gesproken. Dit kunnen wij nog niet handelen, dus daar gaan we ook nog maar even niet op in. Ver vooruit kijken doen we gewoon niet, want dit wordt altijd afgestraft.

Maar wat geeft ons dit een goed gevoel!

Uiteindelijk mag onze achtjarige na twee nachten op de kinder i.c weer fijn naar huis. Hij moet thuis nog wel echt herstellen van de operatie. Hij gaat naar huis met een handvol pijnstillers en hij mag nog een tijdje niet praten. Maar waar rust je nou beter uit dan thuis? In je eigen bed, op je eigen bank en lieve zussie die af en toe wat leven in de brouwerij brengt.

♥♥♥


Als je wilt weten hoe het met ons gaat kun je mij volgen op Instagram. Mijn gebruikersnaam is heleen_nzam, of klik op deze link. In mijn stories vind je een dagelijkse update van mijn niet zo alledaagse leven. 

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]