Begin volgende maand is het een half jaar geleden dat mijn blog online ging. Schrijven doe ik eigenlijk al sinds ik mijn eerste dagboek kreeg op mijn negende verjaardag. (Bij deze een super tip als je cadeautje voor een bijna negen jarige moet kopen) Helaas heb ik deze dagboekjes weggegooid nadat ik ze vakkundig bladzijde voor bladzijde onleesbaar heb gemaakt. Als de dood dat iemand mijn rare, puberale hersenspinsels onder ogen zou komen. Dat is toch wel je ergste nachtmerrie als zestienjarige en je jezelf toch echt al tot de volwassenen rekent. Nu zou ik er heel wat voor over hebben om die ‘rare’ hersenspinsels van mijn twaalfjarige ik te kunnen lezen!
In de tijd dat mijn zoon in het ziekenhuis lag heb ik alles als een soort digitaal dagboek bijgehouden om te kunnen delen met familie en vrienden. Ik ben geen prater, maar zo kon ik toch mijn verhaal kwijt en bleef iedereen op de hoogte van het reilen en zeilen in het verre Rotterdam. Ik durf nu wel te zeggen dat het eerste stukje verwerking daar is begonnen.
In september 2013 heb ik het schrijven weer opgepakt met deze blog. Vanaf toen deelde ik regelmatig notities op Facebook. Uiteraard afgeschermd zodat alleen mensen in mijn Facebooklijst met mijn gedachten konden meelezen. Toen mijn blog online ging, heb ik die notities allemaal in het archief gezet. Dat was dus voor het eerst dat iedereen kon meelezen wat het met mij doet om moeder te zijn van een zorgintensief kind. Rete spannend vond ik dat, maar ik krijg niets dan positieve reacties en dat doet me veel.
Omdat mijn leven niet alleen bestaat uit de zorg voor mijn zoon, ben ik ook gaan schrijven over alledaagse dingen. Over Sinterklaas, over mijn zwangerschapskilo’s die maar niet willen verdwijnen en over mijn bevalling van de jongste. Op mijn manier, en altijd met een beetje humor. Ik probeer mijn blogs met een positieve insteek te schrijven. Eigenlijk is dat mijn insteek bij alles. Over het algemeen is mijn glas half vol.
Ik vond (vind) het ontzettend leuk om te zien dat er steeds meer mensen meelezen op mijn blog! Maar dat niet iedereen dezelfde humor heeft als ik, werd mij duidelijk toen ik dit online zette. Over het behalen van mijn rijbewijs. Ik kreeg pittige reacties! Er waren mensen van mening dat ik mijn kinderen in gevaar bracht, en mijn rijbewijs moest inleveren. Slik! Die dag heb ik de beschrijving van mijn site aangepast:
Grappig met een vette knipoog,
soms tragisch en ontroerend.
Eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.
De blog die dagelijks nog het meest gelezen word is deze, over klaagvrije maandag. In een opwelling geschreven, maar blijkbaar veel gedeeld. Fijn, want ik vind dat er te veel geklaagd wordt. Over het weer, over de buurvrouw, over te late treinen…Je lost er niks mee op en is verspilde energie. FYI: 12 oktober is de volgende klaagvrije maandag. Doe er wat mee zou ik zeggen.
Sinds kort schrijf ik niet alleen op mijn eigen blog, maar ben ik ook gastblogger. Dus als je het leuk vindt om meer van mij te lezen, verwijs ik je door naar Shops with love: dé plek voor shops en blogs with just that little something extra. Ik schrijf regelmatig een blog of review, en ook de rest van de site is een aanrader om even rond te neuzen. Ook bij Vettt maak ik deel uit van het team van gastbloggers. Een super leuke site voor uitjes met kids in Twente.
Ik heb geen dag spijt gehad van het online zetten van mijn gedachtespinsels. Ik krijg leuke reacties, heb leuke mensen leren kennen, en raak op deze manier ook nog eens mijn ei kwijt. Super dat jullie tijd nemen om mijn blogs te lezen, ik voel me vereerd.
Liefs Heleen.
