herinneringen

Herinneringen

Als ik aan mijn jeugd denk, denk ik buiten spelen. Herinneringen aan elastieken, buskruit, belletje lellen en rolschaatsen tot de lantaarnpalen aan gingen. Als die aan gingen moesten we binnen komen van mijn moeder. Van mijn grote broer leerde ik dat je die ook uit kon trappen. Klinkt als of we een stel vandalen in de dop waren, maar het was gewoon effectief. Want er stond bij ons pal voor het keukenraam een lantaarnpaal. En die ging naar mijn mening, en die van de buurtkinderen veel te vroeg aan.

herinneringen

Ik kom uit een gezin met drie kinderen, ik heb een zus en een broer. Drie huizen verderop woonden drie meiden van onze leeftijd waar we veel mee optrokken. Je kunt wel stellen dat we samen zijn opgegroeid. Ik heb mooie herinneringen aan die tijd. Er was altijd iemand om mee te spelen of om ruzie mee te maken.

Vandaag ging ik met een vriendin, mijn broer en zus en de kids naar een indoorspeeltuin. En wie kwamen we daar tegen? Twee van onze drie buurmeisjes van vroeger met hun kinderen.

Weet je wie dit is? Vroeg ik enthousiast aan mijn zesjarige. Toen ik zo oud was als jij woonden we bij elkaar in de straat en speelden wij heel veel met elkaar! Hij dacht er even over na en ik hoorde hem denken: Boeie! En rende weer naar zijn neefjes op de trampoline.

Inmiddels hebben wij de leeftijd bereikt die onze ouders hadden toen we nog bij elkaar in de straat woonden. En onze kinderen zijn zo oud als wij waren toen we dagelijks met elkaar optrokken. De oudste van ’the next generation buurtkinderen’ is al zestien jaar hoorde ik vandaag. Zestien, dus bijna volwassen. Als in: Ik voelde me ineens stokoud. En ik denk dat wij dat ook zijn in de ogen van de meeste zestien jarigen.

Voor Shops with love blogde ik ook over ouder worden. Over hoe het werkwoord luieren (ik luier, jij luiert, wij luieren) langzaam maar zeker veranderde in ik verschoon, jij verschoont, wij verschonen luiers. Lees hier verder.

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]