Ik ben er niet voor in de wieg gelegd. En mijn kinderen heb ik er blijkbaar ook niet voor in de wieg gelegd. Borstvoeding geven. Voor de één een droom, de ander een nachtmerrie. Ik zat er een beetje tussenin. Mijn zoon heb ik door medische complicaties geen borstvoeding kunnen geven. Wel heb ik kunnen kolven de eerste dagen zodat hij toch wat moedermelk van mij heeft gehad. En kijk aan, hij is inmiddels vijf en ik geloof niet dat hij een groot trauma heeft opgelopen door het niet krijgen van borstvoeding. Ik besloot tijdens de zwangerschap van mijn dochter dat ik het ging proberen. Maar ik nam mij voor: niet koste wat kost. Als het lukt: Fijn! Lukt het niet: Jammer maar helaas.

Na een razendsnelle bevalling werd mijn dochter op mijn borst gelegd en ze deed wat ze als pasgeborene moest doen: Zoeken naar de tepel. Door dit magische moment leek het niet meer stuk te kunnen. Dochter ligt aan borst, borst geeft melk, en dat was dat. Mogen we al naar huis? Maar daar kwam die ellendige fluxus, oftewel nabloeding roet in het eten gooien.

Terwijl ik op mijn roze wolkje boven het ziekenhuisbed zweefde met mijn dochter aan de borst, kreeg ik flarden mee van gesprekken over vloeien, mensen die op mijn buik drukten, weeën die ineens weer kwamen opzetten en infusen die geprikt werden.

Na een vlekkeloze bevalling moest ik alsnog naar de o.k omdat ik inmiddels twee liter bloed verloren had. Dochter werd *plop* afgekoppeld en daar ging ik. Zonder dochter, die zou ik pas twee en een half uur later terug zien. Helaas had ik toen al zo veel medicijnen gekregen, dat mijn baby de komende 24 uur geen moedermelk van mij mocht binnenkrijgen. Ik hoorde dat stemmetje nog zachtjes fluisteren: Niet koste wat het kost borstvoeding geven. Maar joh, ik kan toch 24 uur moedermelk afkolven,weggooien en daarna beginnen met borstvoeding geven? Ja toch? Kleine moeite dus kom op. Dat heeft ze verdiend, die kleine meid van mij die zojuist deze aardkloot op is geschopt.

Ik heb een heerlijke kraamtijd gehad. Met heus wel slapeloze nachten en huiluurtjes die ik nu allemaal weer ben vergeten. Maar die borstvoeding, dat staat me nog vers in het geheugen. Enerzijds omdat ik het werkelijk prachtig vond om te doen. Magisch, speciaal, bijzonder, en alle andere synoniemen van prachtig die je kunt verzinnen. Maar anderzijds omdat ik er dus blijkbaar niet voor in de wieg ben gelegd. Mijn dochter was er ook geen ster in overigens. Aanhappen, zuigen, weer loslaten, gefrustreerd en verkeerd aanhappen, zuigen. Hallo tepelkloven! Bepanthen smeren en dooooor. Weer hoorde ik dat stemmetje: Niet ten koste van alles! Maar dat wou ik niet horen dus ik drukte nog een keer op de snooze knop.

Na een paar dagen kwam ik erachter waarom het zo pijnlijk was om borstvoeding te geven: Spruw. Zowel mijn dochter als ik. Voor haar pijnlijk om te nemen, voor mij pijnlijk om te geven. Hierdoor deden we gerust een uur over één voeding. En zo kwam het dat ik per nacht zo drie à vier uur van mijn nachtrust kwijt was met voeden. En dat van de schamele uurtjes slaap die je krijgt de eerste weken. Hierdoor werd het geven van borstvoeding een stuk minder magisch voor mij. Maar hee, zussie groeit zo goed, en het is toch het mooiste wat je kunt doen voor en met je kind. Dus ging ik in de weer met zalfjes en cremetjes om die spruw onder controle te krijgen. Het stemmetje werd ondertussen steeds harder:Niet ten koste van alles borstvoeding!

Snooze

Na drie weken was ik high van het slaaptekort, en had ik koorts van een borstontsteking. Het stemmetje klonk nu constant als een irritante piep in mijn oren. Maar wat vond ik de roze wolk prachtig, en wat genoot ik van de nieuwe samenstelling van ons gezin. Ik zag alles door een roze bril en ach, dat de borstvoeding niet zo lekker loopt in het begin hoort er toch bij?!

Tot op een dag de vader des huizes een avond laat thuis kwam. Ik was vergeten om de verwarming uit te zetten, de kookplaat waar ik de pan met flesjes op had uitgekookt stond nog aan, de kat had geen eten gehad, grote broer geen dagelijkse medicijnen en ik….sliep als een roosje. Met zussie nog aan mijn borst. Geen idee hoe lang we al zo lagen en geen idee hoeveel ze gedronken had. Dit keer was het de stem van mijn man die zei: Niet ten koste van alles hè? En zeker niet ten koste van jezelf. Hij had gelijk. Ik ben de borstvoeding gaan afbouwen en toch, toch had ik een soort van schuldgevoel. Of was het teleurstelling. Toch nog. Terwijl ik me had voorgenomen: Niet ten koste van alles!