Het is vandaag wereld prematuren dag. Ik ga even terug in de tijd. Bijna zes jaar geleden zetten wij onze eerste stap op de afdeling neonatologie. In vergelijking met de wurmpjes die daar lagen was onze met 34+5 weken geboren zoon een kleine reus. Zijn couveuse stond voor een lange balie van waarachter de verpleegkundigen …
Categorie: Soms tragisch en ontroerend…
Onze buren hadden vroeger een hondje. Zo’n kleine bruin/witte terriër, Trixie. Van de één op andere dag was Trixie ineens weg. Naar de boerderij voor oude dieren gebracht zei de buurvrouw. Daar kon hij lekker spelen. Een beetje gek vonden we het wel, mijn vriendinnetje en ik. Pas jaren later besefte ik dat trixie het …
Mijn onderbuikgevoel vertelde me al een tijdje dat deze operatie er aan zat te komen maar ik hoopte dat ik het mis had. De vijftiende van deze maand staat gemarkeerd in onze agenda. Naar eigen zegge “wil hij niet naar de slaapdokter, ik word daar gek van!” Maar deze pas op de plaats zal nodig zijn …
Voor wie mij niet persoonlijk kent: Wij laten ons niet uit het veld slaan. Nooit. We hebben na het krijgen van slecht nieuws een slechte dag, misschien een slechte week. Maar dan zetten we onze schouders er weer onder. Als wij dat niet doen, wie doet het dan? Opgeven is geen optie en we krijgen …
Als ik zie dat ik een gesprek gemist heb van een nummer dat met 010 begint, voel ik de bui alweer hangen. Voicemail. Met het opnamebureau van het Sophia kinderziekenhuis, wilt u ons even terug bellen? Het gaat over een o.k datum voor uw zoon. Nee natuurlijk wil ik niet terug bellen. We zijn al bijna …