ontslagen

De dag dat… Mijn zoon uit het ziekenhuis ontslagen werd.

Ontslagen.
Tientallen, misschien wel honderden keren had ik verlangend naar zo’n scherm gekeken. Altijd bij het bedje van de buren, nooit bij ons. Ooit. Dat hield ik mezelf voor. Ooit zijn wij aan de beurt.

26-09-2011 was ooit eindelijk aangebroken. Zoveel meegemaakt, zo vaak teleurgesteld, zo vaak wanhopig geweest, zo veel van alles. Te vaak en te veel. Maar we stonden nog recht op. Die dag zweefden we zelfs een beetje, zo’n twintig centimeter boven de grond. Het voelde zo onwerkelijk! Het voelde goed.

Een maand daarvoor kregen we voor de vierde keer te horen dat we het traject in gingen om onze dreumes mee naar huis te nemen. Drie keer ging dit door complicaties niet door. De vierde keer durfde ik het pas te geloven toen we hem daadwerkelijk in de auto zetten om hem mee naar huis te nemen. Eindelijk konden we Enschede weer thuis noemen. In de maanden dat mijn zoon in het ziekenhuis lag, nam ik af en toe tijd voor mezelf om naar Enschede te gaan omdat dat nodig was om de batterij op te laden. Als iemand mij dan vroeg hoe lang ik bleef versprak ik me wel eens en zei dan: “morgen ga ik weer naar huis.” En bedoelde dan naar Rotterdam.

Home is where the heart is. En mijn hart verbleef al die tijd in Rotterdam in een ziekenhuis bedje.

We hebben het weekend voor ontslag al onze spullen verhuisd naar Enschede. Geloof me dat je heel wat spullen verzameld als je zo lang in een Ronald mc Donald huis woont. Kleding, speelgoed, handdoeken, toiletspullen, spiegel, laptop, boeken, tosti ijzer, favoriete koffie mok, kortom een hele huisraad.

verhuizen

De rit naar huis leek een eeuwigheid te duren. Ruim twee uur is altijd lang, maar aan die rit kwam geen eind. Wat een gevoel van overwinning en euforie toen het bordje ‘Enschede’ in zicht kwam! Niet te omschrijven. Binnen werden we opgewacht door onze ouders, broer en zussen met hun partners en kinderen, en twee goede vrienden. Nooit, nooit, nooit meer zal ik het gevoel vergeten dat ik had toen ik de volgende ochtend wakker werd. Zo mooi, daar is geen woord voor. En dat gevoel is nooit meer weg gegaan. Ik ben voor altijd trots op mijn zoon, mijn man, mijzelf, mijn gezin. 26-09 zal altijd een bijzondere datum blijven. Een soort verjaardag. We eten geen taart, zingen geen verjaardagsliedje, maar tellen er wel weer een jaartje bij op. Vandaag alweer vier jaar thuis. Hieperdepiep Hoera!

Bekijkhierhoe ontlading er uit ziet na 610 dagen Sophia Kinderziekenhuis.

 

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

One comment: On De dag dat… Mijn zoon uit het ziekenhuis ontslagen werd.

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]