Zaterdag middag, de dag voor oud en nieuw en we moeten nog wat boodschappen doen. Net zoals de rest van Enschede, lijkt wel. We hebben al wat vuurwerk ingeslagen en zussie is vrolijk, blijft bij me in de buurt en is zowaar niet één keer weggelopen!

Als we langs de vers afdeling komen verheugt ze zich op het plakje worst dat ze altijd krijgt. Altijd, behalve als het zo druk is als vandaag.

Als het tot haar door dringt dat ze géén plakje worst krijgt vandaag, vergaat haar wereld en daar moet ze even onbedaarlijk om huilen.

Een beetje opgelaten probeer mijn tweejarige dochter uit te leggen dat ze meestal geluk heeft, maar vandaag even niet. Terwijl ik daar zo mijn dochter probeer op te voeden passeert er een vader met een (blijkbaar) voorbeeldige dochter in het zitje van zijn boodschappenkar. Hij loopt me voorbij en zegt tegen zijn oogappeltje: “gelukkig ben jij niet zo!”

Wacht…wat?? Ik kijk verbluft om, maar hij loopt me stoïcijns voorbij en ik ben echt even van mijn stuk. Ik wéét dat er mensen zijn die dat denken, maar om dat dan ook hardop te zeggen?! Gelukkig ben jij niet zo? Hoe, zo? Hoe ben je dan als je twee bent en je een plakje worst door de neus wordt geboord? Dan snap je gewoon niks van de grote mensen wereld en dan huil je daar om. Toch? Die van mij in ieder geval wel. Ik laat het maar van me afglijden en denk bij mezelf: gelukkig heeft mijn dochter niet een vader zoals jij. Zak hooi.