Als ik zussie naar bed breng ben ik in gedachten bij mijn oma, van wie we die middag afscheid hebben genomen. Het afscheid op het kerkhof vond ik prachtig. Ze heeft een prachtig plekje gekregen waar ze naar toe werd begeleid door haar kleinzoons. Oma was zo trots op de grote familie die zij en mijn opa nalaten.

Er werd door haar lieve man stilgestaan bij het bewogen leven van mijn oma. Er werd prachtige live muziek gespeeld door haar muziekale kleindochters en er werden gedichten voorgelezen. Toen haar kleinzoons haar naar buiten begeleidden scheen de zon prachtig en krachtig, net zoals mijn oma.

Afscheid. Het komt altijd te vroeg. En na zo’n dag ben ik me weer even bewust van mijn eigen vergankelijkheid. Ooit zal ik daar liggen. En dan hoop ik, mocht mijn tijd daar zijn, dat er mooie woorden worden gesproken waar iedereen mij in zal herkennen. Waarvan een ieder die bij mijn afscheid is, een glimlach om zijn mond zal krijgen. Ik hoop dat mijn kinderen met een warm gevoel terug zullen denken aan hun jeugd. Dat ze voelen hoe wij ons best deden, ondanks dat we echt wel steekjes laten vallen.

Ik hoop dat ik net zo’n mooie leeftijd mag bereiken als mijn oma. Dat zou betekenen dat ik nog niet eens op de helft ben! Ik ben benieuwd wat ik nog allemaal mag gaan meemaken. Ik ben benieuwd wie ik nog ga ontmoeten in dit leven, die zijn of haar stempel zal drukken op de dag van mijn afscheid. Maar nog even niet. Al voel ik me stokoud als ik denk aan die twintiger die ik ooit was, mijn oma vond mij piepjong. The best is yet to come!

Dag oma, ik hoop dat je alles er uit hebt gehaald wat er in zat ♥