Het plan

We gaan dinsdag richting Rotterdam. Zussie gaat logeren bij opa en oma want we kunnen ons nou eenmaal niet opsplitsen. We slapen een nacht in het Ronald mc Donaldhuis en woensdag wordt onze zevenjarige geopereerd. Mijn deelname aan sporten voor Sophia kan gewoon doorgaan zondag, we zijn immers toch al in Rotterdam. De woensdag erop gaan we weer naar huis en de komende vier weken mag hij niet praten om het operatiegebied in zijn luchtpijp te laten herstellen.

De Realiteit

Maandagavond wordt zussie ziek. Koorts, spugen, hoesten, snot en alles. Die nacht ‘slaapt’ ze bij ons in bed. Ik had er al buikpijn van dat we haar niet mee konden nemen, maar dat we haar nou ziek achter moesten laten brak mijn hart helemaal.

Dus ik hou haar vast, kriebel haar in slaap, zij kotst mij wakker en van slapen komt weinig.

Oma komt haar ophalen en onder invloed van paracetamol vindt zussie het best gezellig allemaal. Die ochtend zijn we druk met het pakken van de spullen en apparatuur. Het is een wonder, maar we zitten op tijd in de auto! Dat komt niet vaak voor, dus we genieten even van deze overwinning.

Als we Rotterdam in rijden belt mijn moeder met het verdrietige nieuws dat haar moeder, mijn oma is overleden. Oma heeft de mooie leeftijd van 87 jaar mogen bereiken, maar zo’n afscheid komt altijd te vroeg. ♥

We slapen in het Ronald mc Donald huis, melden ons om 7 uur op de afdeling en om 8:15 leveren we onze zevenjarige op de o.k af. Vier zenuwslopende uren later krijgen we het verlossende telefoontje dat hij terug op de afdeling is. Hij slaapt nog wat uit, doet dan zijn ogen open en begint meteen te praten.

Sttttt lieverd, weet je nog? Je mag niet praten!

Oeps, vergeten.

Stil lief!

*slaat hand voor mond* oh ja!

Sssssst!

Sorry!

Niet te doen dus. Niet praten wordt zo min mogelijk praten en het herstel kan beginnen. Zo min mogelijk praten, opknappen, uitrusten en volgende week naar huis. Dat was het plan…

In de realiteit kreeg hij te maken met complicaties waardoor hij stikbenauwd werd en die avond wederom naar de o.k moest. Gelukkig is het allemaal goed gekomen, maar ik kan je vertellen dat we weer 10 jaar van ons leven hebben kunnen inleveren. Gelukkig hadden we een kamer in het Ronald mc Donald huis waar we tot rust konden komen en we toch binnen twee minuten weer op de afdeling zouden kunnen staan.

Het enige voordeel van een kind in het ziekenhuis, is dat we kunnen doorslapen. (Mits de afdeling niet belt dat onze boef verdrietig is, of dat het niet goed met hem gaat.) Maar ondanks dat ik de afgelopen nachten meer slaap heb gehad dan ik normaal in een week krijg, is mijn energiepeil gezakt tot ver onder nul. Zieke zussie, de operatie, de benauwde momenten, twee o.k’s op 1 dag, het overlijden van oma, draag mij maar weg.

Sporten voor Sophia

Nog even was het onzeker of ik aanstaande zondag wel mee kon doen aan Sporten voor Sophia waar ik me maanden geleden voor op gaf. Het leek er namelijk op dat onze zesjarige zondag zou worden ontslagen uit het ziekenhuis. Dan zouden we zondag ons boeltje op pakken, naar Enschede rijden en alles en iedereen thuis installeren. Om vervolgens weer terug te moeten naar Rotterdam om 3 uur te fietsen voor het goede doel?

Onmogelijk! Gelukkig mochten we vandaag al naar huis.

Ik weet alleen niet of ik dat zo gelukkig vind. Als ik niet mee zou kunnen doen door bovenstaande reden, kon ik daar niks aan doen en dan zou ik me daar bij neer moeten leggen. Maar nu staat niks me in de weg om wél te gaan fietsen. We mochten vanmiddag al naar huis dus morgen kan ik gewoon op en neer om mee te doen met Sporten voor Sophia. Wat in eerste instantie ook de bedoeling was, voordat we de de datum van de operatie wisten.

Alleen ben ik kapot moe. Emotioneel aan mijn eindje. Na een ziekenhuisopname doen we het liefst de deuren op slot, de gordijnen dicht en onze telefoon uit om een paar dagen te cocoonen als gezin. En met alle gebeurtenissen die er om heen zijn gebeurd…ik ben blij dat ik nog adem. Dus nou moet ík de keuze maken. Zelf die knoop doorhakken.

Het engeltje op mijn ene schouder zegt:

blijf thuis! In pyjama. Bestel je boodschappen online, knuffel je kinderen plat en ga lekker cocoonen. Dít is precies waar Sporten voor Sophia voor wordt georganiseerd. Voor kinderen zoals onze zevenjarige waarbij alles net even iets anders loopt. Wees trots op die mooie bijdrage die je bij elkaar heb gesprokkeld en spaar je energie. Denk aan de after opname dip die straks onherroepelijk voor de deur staat!

Het duiveltje op mijn andere schouder zegt:

kom op vrouw, je loopt bij iedereen te leuren dat ze je moeten  sponsoren. Je haalt ruim €2600 op en dan ga je niet? Dat kun je niet maken. Hup, stap in die auto en ga drie uur fietsen voor dit fantastische doel. Dan kun je meteen even je zinnen verzetten. Sprokkel je laatste energie bij elkaar en ga knallen! KOM OP!!

Op dit moment weet ik oprecht nog niet wat ik ga doen dus ik slaap er nog maar een nachtje over…