Op de dag van de verpleegkundige kan ik zo veel vertellen over wat deze lieven mensen voor ons betekend hebben en nog steeds betekenen.
Bijvoorbeeld over die keer toen er een verpleegkundige bij ons stond na een slecht nieuws gesprek met de kinderarts. Terwijl ze hielp om mijn pasgeboren baby van de couveuse bij mij op schoot te helpen, hoorde ik haar een snik onderdrukken en zag ik haar snel een traan uit haar ooghoek vegen.
Op dat moment kwam het even binnen dat het ook maar gewoon mensen zijn met gevoelens.
Of die keer dat ik mij excuseerde tegenover de verpleegkundige voor de vragen die ik stelde en haar er nogmaals bij riep omdat ik dacht dat het niet goed ging met mijn kind. Ik zal haar woorden nooit meer vergeten en ik denk nog vaak aan haar als ik het moeilijk vind om kritische vragen te stellen aan een arts.
Jouw baby kan niet praten, dus dat moet jij voor hem doen. Dat ben je hem verplicht. Als je ergens vragen over hebt of je voelt je ergens niet prettig bij, moet je je uitspreken voor je baby zonder bang zijn om iemand te beledigen.
Beste tip ooit. Stukje Rotterdamse mentaliteit die ik heb meegenomen naar Enschede.
Tijdens de opname van onze inmiddels achtjarige hebben we heel wat verpleegkundigen aan zijn bed gehad. Wij konden niet zelf voor onze baby zorgen en moesten aan de zijlijn meekijken bij de zorg die ze gaven. Niks moeilijker dan dat. Met de één had ik meteen een klik, bij de ander moest dat groeien. Maar gaandeweg heb ik ze stuk voor stuk in mijn hart gesloten.
Want niet alleen kregen zij te maken met het kindje waar ze voor moesten zorgen. Gratis en voor niks kregen ze er twee bezorgde ouders bij die hen op de vingers keek. Met eindeloos geduld legden ze uit wat ze deden en betrokken ons zo veel mogelijk bij de zorg voor onze zoon.
En als wij ’s avonds voordat wij gingen slapen nog even naar de afdeling belden om te vragen hoe het met hem ging, namen ze de tijd om ons gerust te stellen. Ze vertelden niet alleen zijn medische status, maar ook dat hij lekker lag te slapen in zijn favoriete slaaphouding. Want die kenden ze. Ze vertelden dat hij nog even wakker was geweest, maar dat ze hem in slaap hadden gekriebeld zoals ik dat zelf ook zou hebben gedaan. Want dat wil je horen als moeder.
Als hij een slechte nacht had en niet kon slapen, schroomden ze niet om ons wakker te bellen. Ze kenden ons op een gegeven moment goed genoeg om in te schatten wanneer ze moesten bellen. We werden een soort van opgenomen in hun team en samen hebben we voor hem gezorgd. Dezelfde verpleegkundigen leidden ons op zodat we na een tijdje zelf voor onze zoon konden zorgen tot hij mee naar huis kon.
Ik zal dit nooit vergeten.
Op de dag van ontslag uit het ziekenhuis namen we met een dubbel gevoel afscheid. Eindelijk naar huis, maar dit betekende wel dat we afscheid moesten nemen van al die lieve mensen die al die tijd deel uit maakten van onze wereld.
Nog steeds spelen kinderverpleegkundigen een grote rol binnen ons gezin. Een team van 4 verpleegkundigen, en mijn moeder die ook is opgeleid om zorg te geven, ondersteunt ons dagelijks in de zorg voor onze achtjarige. Zonder hen zou ons leven er heel anders uit zien.
Dus, op de dag van de verpleegkundige, een shout out naar al deze lieve mensen met dit bijzondere beroep. Voor altijd dankbaar, voor altijd een speciaal plekje in ons hart of in ons gezin. Drie dikke kussen, dikke vette knuffels, bossen bloemen, of dozen chocolade kunnen niet uitdrukken hoe fantastisch jullie zijn om het werk dat jullie doen. Namens mijn hele gezin:
Dankjewel. Écht.
