Eindelijk brak daar de donderdag aan

De donderdag brak aan. En die donderdag zou eindelijk een einde maken aan een hoop onzekerheid. Ik kwam die dag thuis uit school en mijn vader had op mij gewacht. Die avond zouden we weer naar het ziekenhuis gaan om bij mijn moeder op bezoek te gaan. Als het goed is zou de arts dan meer weten over de toestand van mama. Ik zag al vrij snel dat er iets met papa was. Hij streek zijn hand weer nerveus door zijn haar en hij haalde zijn bril weer van zijn neus. ‘’Er is toch niets met mama he?’’ Vroeg ik papa angstig. ‘’Ik zie aan alles dat er iets is pap! Wat is er aan de hand?’’ Mijn vader nam plaats op de bank, net als hij deed op de dag dat hij mama in haar woning had gevonden. Het leek wel een herhaling van die dag, ook deze keer vroeg hij me naast hem te komen zitten. Foute boel, ik wist het zeker!

Dit kon gewoon niet goed gaan

‘’Pap je maakt me bang, wat is er nou?! Ik ga niet zitten, vertel nou maar wat er is!’’ Maar mijn vader nam geen genoegen met mijn besluit te blijven staan. ‘’Eef, ga alsjeblieft zitten, ik krijg de zenuwen van je! Dan vertel ik je wat er is.’’ Dus ik nam toch maar plaats op de bank. Papa vertelde dat hij die ochtend al in het ziekenhuis was geweest, want dan zou de arts al met uitsluitsel komen. ‘’En wees nou niet boos dat ik jou hier niets over had verteld. Ik wilde je beschermen, er zaten niets dan goede intenties achter oké?’’ Het maakte me allemaal niets uit, ik wilde gewoon weten wat er loos was! ‘’Ze hebben ‘Arsenicum’ in het bloed van je moeder gevonden Evelien. En dat is onder andere een bestanddeel van rattengif. Je moeder heeft rattengif binnen gekregen en dat veroorzaakt interne bloedingen en dus ook die vreselijke blauwe plekken en bloeduitstortingen.’’ Ik was met stomheid geslagen! ‘’Rattengif?! Hoe krijgt ze dat nou in vredesnaam binnen? Dat eet je toch niet voor je lol pap? Ze heeft toch niet moedwillig rattengif ingenomen? Ze heeft me verdomme beloofd dat ze zichzelf nooit wat aan zou doen! Nooit pap….nooit!!’’ riep ik bijna hysterisch uit. ‘’Eef, doe rustig en luister even naar me. Ze heeft het niet zelf ingenomen. Ze heeft me alles verteld en durfde dit niet aan jou te vertellen. Ze wist het al die tijd gewoon.’’

Nooit eerder had mama me over Ger verteld…

En mijn vader vertelde me dat mama via internet ene ‘Ger’ had leren kennen en al enige tijd met hem datete. Het klikte goed tussen die twee en ze hadden al meerdere afspraakjes gehad. Ger had verstand van gezonde voeding en wist precies welke voeding goed was voor je moeder in combinatie met haar gevoeligheid voor depressie en haar psychische labiliteit. Zo had hij haar verteld over een bepaalde mineraal die je door je yoghurt kon eten. Als je dat een bepaalde tijd deed, dan zou je lichaam een bepaalde spiegel ontwikkelen die hielp tegen deze kwetsbaarheden. Mama was met open ogen in zijn mooie woorden getrapt. Die korrels die, die beste Ger haar aan had bevolen waren allerminst onschuldige mineralen. Het betrof rattengif. ‘’Dit is wat je moeder mij vertelde. Maar Eef, weet je wat ik…’’ Maar mijn vader kreeg niet de kans deze zin af te maken want ik barstte uit in een tirade van woede, gericht aan Ger. Terwijl ik op stond riep ik: ‘’Nooit eerder heb ik over Ger gehoord van mama! Ik zal er achter komen wie deze man is en waar hij woont! Wat denkt zo’n schoft nou?! Heeft mama al aangifte gedaan bij de politie pap? Weet jij dat?’’

Ik was boos en hoorde niet wat papa me wilde vertellen.
Of wilde ik dit niet horen….?

‘’Nu is het genoeg Evelien! Je gaat nu zitten en even heel goed naar me luisteren!’’ Maar ik was nog niet klaar met boos zijn en nam al weer een volgende ademteug om mijn mening eens flink te spuien. De ene verwensing na de andere vloog door de huiskamer en ik liet me helemaal gaan. Alle spanningen van de afgelopen dagen kwam er in één stortvloed uit. Mijn vader pakte me stevig beet en drukte zich tegen hem aan. Zijn ene hand op mijn hoofd en zijn andere hand om mijn middel. Ik liet mezelf zakken, mijn benen werden helemaal slap. Samen gingen we nu op de bank zitten. ‘’Wie doet nu zoiets pap?! Wie doet nu zoiets? Waar heeft mama dit aan verdiend? Waarom?!’’ Galmde het nu wanhopig door de woonkamer. Net toen mijn vader wilde reageren, werd dit verstoord door de beltoon van mijn mobieltje. Roel belde en wilde weten hoe het nu ging. Hij vertelde dat hij onderweg was naar ons. In dat geval zou ik hem alles vertellen zodra hij er was. Hij hoorde aan mijn stem dat ik er doorheen zat. ‘’Gaat het wel met je, zus?’’ Ik hield het kort: ‘’Dat hoor je zo wel. Tot zo!’’ En ik verbrak de verbinding.