De eerste zondag van oktober. Een prachtige, zonnige dag. Wat een cadeautje! We gaan lekker naar het bos voor een ontspannende wandeling. Beetje wandelen, eendjes voeren, kastanjes zoeken en zussie kwijt raken.

Ontspannen? Juist ja, think again.

Na een kleine wandeling door het park komen we langs een enorme kastanjeboom. Terwijl alle kinderen hun tassen vullen met de gevonden schatten, hou ik met een schuin zussie in de gaten. Ze wil namelijk nog wel eens weglopen, maar ook zij is met haar volle aandacht bij de kastanjes. Één keer gaat op verkenning in de omgeving, maar komt ook zelf weer terug lopen.

Als we verder het park in willen, is zussie nog steeds druk aan het zoeken en ze wil dan ook niet mee lopen. “Schat, ga je mee? We wandelen verder hoor, kom je?! Wij gaahaan, doei!” Tegen beter weten in loop ik door, in de hoop dat zussie zich bedenkt dat ze niet alleen wil achterblijven.

Maar we zijn toch al bijna de bocht om en zussie maakt nog geen aanstalten om te komen. Sterker nog, ze kijkt niet op of om. En zelfs als we de bocht al om zijn blijft een paniekerig “mamaaaaaa” uit.

Dit trucje werkt duidelijk niet bij zussie. Dat had ik al gemerkt in de winkel en tijdens een wandeling om het huis. Maar ik had gehoopt dat ze, in een voor haar onbekend bos, toch iets angstiger zou zijn om haar mama kwijt te raken. Nope. Zussie niet hoor.

Als we bij het hertenkamp aankomen zoeken we naar eikels om over het hek te gooien. Normaal gesproken komen de herten dan aangehuppeld, maar deze keer niet. Dus we gooien nog wat eikels, rammelen aan het hek en ondertussen geef ik zussie nog wat eikels voor in haar tas. Oh wacht, zussie? Waar is zussie eigenlijk?? Tien seconden geleden stond ze nog hier naast mij!

Ik kijk links. Ik kijk rechts. Geen zussie.

Nuchter als ik ben loop wat rond en ga er van uit dat ze zo meteen nietsvermoedend tevoorschijn komt.  Maar als ik haar in een straal van 10 meter niet zie, word ik toch op z’n minst een beetje ongerust. Ik roep haar naam een paar keer, maar ik krijg geen respons. Ik denk aan het beekje waar we net langs zijn gelopen en tel in gedachten de vijvers in dit park. Oké, dit is niet tof. Ik stuur alle kinderen een kant op. Ik ga links en mijn vriendin gaat rechts, op zoek naar zussie.

Als ik haar na een paar minuten nog steeds niet heb gevonden groeit mijn ongerustheid. Ik versnel mijn pas en roep haar naam steeds harder. Waar hangt mijn kind toch uit? Ze kan overal wel zijn! Ik weet echt niet welke kant ik op moet, dus ik blijf rond lopen met allerlei doemscenario’s in mijn hoofd. En het kan me verdorie niks meer schelen dat andere parkbezoekers omkijken terwijl ik steeds harder haar naam begin te roepen. Ik merk aan mezelf dat ik niet meer rustig kan blijven en doe mijn best om helder na te blijven denken.

En dan hoor ik mijn vriendin roepen: “jaaaa Heleen, hier is ze!” Wát een opluchting. Ik moet nog even zoeken waar die stem nou vandaan kwam. En dat is echt niet meer in de buurt van het hertenkamp. Zussie is er gewoon écht vandoor gegaan, zonder om te kijken en zonder oog voor gevaar.

Ik weet niet of ik haar nou moet knuffelen, of dat ik haar een standje moet geven . Dus streng zeg ik haar tijdens het knuffelen dat ze niet zomaar moet weg lopen en dat ik erg ongerust was. “Sorry mama.” Zegt ze onverschillig en is alweer afgeleid door een paddenstoel naast het pad.

Ik overweeg weer om mijn dochter de volgende keer een tuigje om te doen als we gaan wandelen. Of een polsbandje, dan heeft ze wat meer bewegingsvrijheid. Tegelijkertijd weet ik dat ik dat niet ga doen omdat ik bang ben voor de reacties. (En mijn dochter kennende zal ze het op een gillen zetten tot ik haar weer ‘vrij’ laat.) Maar ik moet er niet aan denken wat er gebeurt was als zussie naar de vijver was gelopen in haar uppie. Eigenlijk is het jammer dat het gebruik van zo’n polsbandje echt ‘not done’ is.

Is het niet zo dat we de box in de woonkamer voor exact dezelfde reden gebruiken? Namelijk voor de veiligheid van je kind?

Als je even naar boven moet lopen om de was aan te zetten, is het volledig geaccepteerd om je kind even ‘op te sluiten’ in de box zodat het niet op tafel kan klimmen of aan het tafelkleed kan trekken. Ook een ondernemende peuter mag je best vastsnoeren in een buggy. Maar als je het waagt om je kind een polsbandje om te doen voor hun eigen veiligheid, krijg je afkeurende blikken. Want: je moet jouw kind gewoon leren luisteren! (Steekt veroordelende vinger op.) Nou ik kan je vertellen, ik hoop dat ik zussie zo ver heb dat ze naar me luistert voordat ze de pubertijd bereikt, want ik houd mijn hart vast!