Als ik hem voor de derde keer vraag om zijn schoenen aan te doen fluistert hij bijna onhoorbaar: “ik wil niet naar Rotterdam. Ik haat het.” 

Ik heb zo met hem te doen en vraag hem of hij even bij me op schoot komt zitten. “Je bent nog niet te groot om bij mama op schoot te zitten, toch?” Hij bevestigd dit door bij me op schoot te kruipen. Zijn benen bungelen een beetje ongemakkelijk over die van mij. 

Hij staat toe dat ik even mijn armen om hem heen sla en wat geruststellende woorden in zijn oor fluister. Hij was wat onbereikbaar de laatste dagen en ik geniet even van ons momentje. 

“Je hebt toch wel een cadeau voor me gekocht hè mam? Want een cadeautje maakt het wel een beetje leuk.”

Dat cadeau ligt al lang achter in de auto op hem te wachten. De cadeautjes die stiekem steeds iets groter worden. Als we hem daar een beetje mee kunnen opvrolijken geven we daar graag ons geld aan uit. 

Ik zou de wereld voor hem kopen en voor altijd op water en brood leven om hem blij te maken. 

Maar ik weet ook dat we hem moeten leren om kracht uit zichzelf te halen. En daarom vertellen we hem hoe trots we op hem zijn. Dat hij boos mág zijn. Dat hij vragen mag stellen en dat hij zo veel mogelijk de regie zelf in handen mag houden. Tot dat de dokter het over neemt. 

Om hem morgen een beetje af te leiden vertel ik vlak voordat de dokter hem onder narcose brengt wat voor een cadeau we hebben gekocht. Hij zal verdrietig in slaap vallen, maar zodra hij zijn ogen weer open doet zal hij slaperig naar het cadeau vragen. Ik zou de wereld voor hem kopen om hem op te vrolijken.