lullen als brugman

Hoe je leert lullen als brugman

Als je van nature niet zo mondig bent, word je dat vanzelf als je kind langdurig in het ziekenhuis ligt. Het was even wennen toen we werden overgeplaatst naar Rotterdam. De Rotterdamse mentaliteit is nou eenmaal net iets anders dan de Twentse. Maar één van de eerste dingen die ik daar leerde is dat ik moest spreken voor mijn pasgeboren zoon, want dat kon hij zelf niet.

Een verpleegkundigen drukte mij dat op het hart en ik heb daar nog vaak aan terug gedacht als ik een arts iets hoorde zeggen waarvan ik dacht huh, wat? Dan zei ik dat hard op: huh, wat?

Als je dan op de kinderafdeling nog niet mondig bent geworden, dan word je dat wel als je je zorgintensieve kind mee naar huis mag nemen en van alles moet regelen rondom de zorg. Vandaag had ik een afspraak met de medisch adviseur voor de aanvraag van een gehandicapten parkeerkaart voor mijn inmiddels zesjarige. Ik had nog geprobeerd om de afspraak te verzetten zodat ik geen vrij hoefde te nemen van mijn werk. Maar, en ik citeer: “Ja maar mevrouw, zo’n arts komt speciaal naar het zorgloket voor deze afspraak en hij heeft vaste werkdagen.”  Ja, net zoals ik dus. Had ik willen zeggen, maar ik beet op mijn lip. Choose your battles, dat heb ik dan ook wel weer geleerd.

Vol goede moed stapten we het zorgloket binnen. Mijn canulekind en ik. Dus daar zat ik dan aan een bureautje een poging te doen om een medisch adviseur ervan te overtuigen dat mijn zoon ziek genoeg is voor een gehandicapten parkeerkaart. Zó tegen mijn natuur in, want ik probeer de heftigheid er juist altijd een beetje vanaf te halen als ik over mijn zoon vertel.

Ik hoorde mezelf zeggen: We hebben dit jaar al een paar keer een parkeer boete geriskeerd omdat we op de invaliden parkeerplaats stonden zonder dat we een gehandicapten parkeerkaart hebben. Shame on us! Maar met een zuurstoftank en reisbeademing onder de arm kunnen we niet al uitzuigend onze zoon van achter uit de parkeergarage naar de dichtstbijzijnde rolstoel tillen.

En als we een dagje naar Dinoland in Zwolle gaan en we moeten in verband met de drukte 10 minuten lopen vanaf een parkeerplek verderop, is zijn energie voor die dag op en dan kunnen we net zo goed weer rechtsomkeert gaan.

Ik gaf ook het voorbeeld van de afgelopen periode. Net ziek is geweest, maar goed genoeg om weer naar school te gaan. Als hij dan van de auto naar zijn klas moet lopen komt hij compleet buiten adem over. Dat is, laten we zeggen, 150 meter.

Oei, daar ging ik de fout in. Want deze aardige medisch adviseur wist mij te vertellen dat iemand pas in aanmerking komt voor een invalideparkeerkaart, als diegene niet meer dan 100 meter zelfstandig kan lopen.

Balen, mijn zoon kan net 50 meter te ver zelfstandig lopen om in aanmerking te komen voor een gehandicapten parkeerkaart. De aardige jongeman zei dat hij hier over na moest denken. Dat hij dit even wil bespreken met collega’s omdat het zo’n uitzonderlijke situatie is en er dan op terug komt met mij. Story of my life. Ik heb hem gevraagd of hij ook mee neemt in zijn beslissing dat mijn zoon al eerder een gehandicapten parkeerkaart heeft gehad en dat de situatie sindsdien onveranderd is.

To be continued

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

2 comments: On Hoe je leert lullen als brugman

  • Hoi Heleen,

    Wij hebben vorig jaar een gehandicapten parkeerkaart voor onze zoon aangevraagd bij de gemeente ( stadsdeelkantoor) en hadden dat zo rond terwijl hij ook niet volledig afhankelijk van een rolstoel is, en er werd niet gevraagd hoe ver hij zelf kan lopen.
    Misschien dat je dat dit jaar op een andere wijze aan moet vragen, anders zou je dat nog eens kunnen proberen.
    Groetjes Bianca

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]